Je bent hier:

Bijsluiters
Abasaglar 100 U/ml

Abasaglar 100 u/ml

Lees de ervaringen met Abasaglar 100 U/ml

Deel jouw ervaring met dit medicijn

BIJLAGE I

SAMENVATTING VAN DE PRODUCTKENMERKEN

NAAM VAN HET GENEESMIDDEL

ABASAGLAR 100 E/ml, oplossing voor injectie in een patroon

KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING

Iedere ml bevat 100 eenheden insuline glargine* (overeenkomend met 3,64 mg).

Iedere patroon bevat 3 ml oplossing voor injectie, overeenkomend met 300 eenheden.

* geproduceerd in

Escherichia coli

met behulp van recombinant-DNA-technologie.

Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek 6.1.

FARMACEUTISCHE VORM

Oplossing voor injectie (injectie).

Heldere, kleurloze oplossing.

4.1

KLINISCHE GEGEVENS

Therapeutische indicaties

Behandeling van diabetes mellitus bij volwassenen, adolescenten en kinderen van 2 jaar en ouder.

4.2

Dosering en wijze van toediening

Dosering

ABASAGLAR bevat insuline glargine, een insuline-analoog, en heeft een verlengde werkingsduur.

ABASAGLAR dient eenmaal daags op een willekeurig tijdstip maar wel elke dag steeds op hetzelfde

tijdstip toegediend te worden.

Het doseringsschema (dosis en tijdstip) dient individueel te worden aangepast. Bij

patiënten met diabetes mellitus type 2 kan ABASAGLAR ook samen met andere orale actieve

antidiabetica gegeven worden.

De sterkte van dit geneesmiddel wordt aangegeven in eenheden. Deze eenheden zijn exclusief voor

insuline glargine en zijn niet gelijk aan IE of de eenheden die gebruikt worden om de sterkte van

andere insuline-analogen aan te geven (zie rubriek 5.1).

Speciale patiëntengroepen

Ouderen

(≥65

jaar oud)

Bij ouderen kan een progressieve verslechtering van de nierfunctie leiden tot een gestage

vermindering van de insulinebehoefte.

Nierfunctiestoornissen

Bij patiënten met een gestoorde nierfunctie kan de behoefte aan insuline verminderd zijn als gevolg

van het verminderde insulinemetabolisme.

Leverfunctiestoornissen

Bij patiënten met een gestoorde leverfunctie kan de behoefte aan insuline verminderd zijn als

gevolg van het verminderde vermogen tot gluconeogenese en een verminderd insulinemetabolisme.

Pediatrische patiënten

Adolescenten en kinderen van 2 jaar en ouder

De veiligheid en werkzaamheid van insuline glargine bij adolescenten en kinderen van 2 jaar en ouder

zijn vastgesteld (zie rubriek 5.1). Het doseringsschema (dosis en tijdstip) dient individueel te worden

aangepast.

Kinderen jonger dan 2 jaar

De veiligheid en werkzaamheid van insuline glargine bij kinderen jonger dan 2 jaar zijn niet

vastgesteld. Er zijn geen gegevens beschikbaar.

Overschakelen van andere insulines op ABASAGLAR

Indien overgeschakeld wordt van een behandelschema met een middellang of lang werkende insuline

naar een schema met ABASAGLAR, kan een verandering van de dosis van de basale insuline gewenst

zijn en is het mogelijk dat de bijkomende bloedglucoseverlagende behandeling bijgesteld dient te

worden (dosering en tijdstip van toedienen van aanvullende gewone insulines of snelwerkende

insuline-analogen of de dosering van orale bloedglucoseverlagende geneesmiddelen).

Overschakelen van tweemaaldaags NPH insuline op ABASAGLAR

Om het risico op hypoglykemieën in de nacht en de vroege ochtend te verminderen, dienen patiënten

die van hun behandelschema met basale insuline overschakelen van tweemaal daags NPH insuline

naar eenmaal daags ABASAGLAR, hun dagelijkse dosis basale insuline met 20-30 % te verlagen

gedurende de eerste weken van behandeling.

Overschakelen van insuline glargine 300 eenheden/ml op ABASAGLAR

ABASAGLAR en Toujeo (insuline glargine 300 eenheden/ml) zijn niet bioequivalent en daarom niet

direct onderling uitwisselbaar. Om het risico op hypoglykemie te verkleinen dienen patiënten die hun

basale insuline regime wijzigen van een insuline regime met eenmaal per dag insuline glargine 300

eenheden/ml in een eenmaal daags regime met ABASAGLAR, hun dosis met ongeveer 20% te

verlagen.

Gedurende de eerste weken dient deze vermindering tenminste gedeeltelijk gecompenseerd te worden

met een verhoging van de insuline voor de maaltijd. Hierna dient het behandelschema individueel te

worden aangepast.

Nauwgezette controle van de stofwisseling wordt aanbevolen tijdens de overschakeling en in de eerste

weken daarna. Bij een verbeterde regulering van de stofwisseling en een daarmee samenhangende

vergrote insulinegevoeligheid is het mogelijk dat een verdere aanpassing van het doseringsschema

noodzakelijk is. Het aanpassen van de dosis kan bijvoorbeeld ook nodig zijn wanneer er veranderingen

zijn in het gewicht van de patiënt of in de levensstijl, verandering van het tijdstip van insuline

toediening of wanneer andere omstandigheden zich voordoen waardoor de gevoeligheid voor

hypoglykemie of hyperglykemie groter is (zie rubriek 4.4).

Patiënten die een hoge dosering insuline gebruiken als gevolg van antistoffen tegen humane insuline,

kunnen een verbeterde insulinerespons ervaren bij het gebruik van ABASAGLAR.

Wijze van toediening

ABASAGLAR wordt subcutaan toegediend.

ABASAGLAR mag niet intraveneus worden toegediend. De verlengde werkingsduur van insuline

glargine is afhankelijk van de injectie in subcutaan weefsel. Het intraveneus toedienen van de

gebruikelijke subcutane dosis kan resulteren in ernstige hypoglykemie.

Er zijn geen klinisch relevante verschillen in seruminsuline- of serumglucosespiegels na toediening

van insuline glargine in de abdominale, deltoideus of dij-streek.

De injectieplaatsen dienen altijd te worden afgewisseld binnen eenzelfde gebied om het risico op

lipodystrofie en cutane amyloïdose te beperken (zie rubriek 4.4. en 4.8).

ABASAGLAR mag niet worden gemengd met enige andere insuline of worden verdund. Het mengen

of verdunnen kan het tijd/werkingsprofiel wijzigen en menging kan neerslag veroorzaken.

Zie voor verdere gegevens hierover rubriek 6.6.

4.3

Contra-indicaties

Overgevoeligheid voor de werkzame stof of voor een van de in rubriek 6.1 vermelde hulpstof(fen).

4.4

Bijzondere waarschuwingen en voorzorgen bij gebruik

Terugvinden herkomst

Om het terugvinden van de herkomst van biologicals te verbeteren moeten de naam en het

batchnummer van het toegediende product goed geregistreerd worden.

Diabetische ketoacidose

ABASAGLAR wordt niet aanbevolen voor de behandeling van diabetische ketoacidose. In plaats

daarvan wordt in dergelijke gevallen een intraveneus toegediende gewone insuline aanbevolen.

Insulinebehoefte en aanpassingen van de dosering

Indien er onvoldoende controle van de glucosespiegel plaatsvindt of er een neiging tot

hyperglykemische of hypoglykemische episodes bestaat, dienen het naleven door de patiënt van het

voorgeschreven behandelschema, de injectieplaatsen en een juiste injectietechniek en alle andere

relevante factoren te worden bezien voordat een aanpassing van de dosering wordt overwogen.

Overschakeling van een patiënt op een ander type of merk insuline dient onder strikt medisch toezicht

plaats te vinden. Veranderingen in de sterkte, het merk (fabrikant), het type (gewoon, NPH, lente,

langwerkend, etc.), het soort (dierlijk, humaan, humane insuline-analoog) en/of de productiemethode

kunnen een wijziging van de dosis nodig maken.

Hypoglykemie

Het tijdstip waarop een hypoglykemie zich voordoet is afhankelijk van het werkingsprofiel van de

gebruikte insulines en kan daarom veranderen als het behandelschema gewijzigd wordt. Vanwege de

langer aanhoudende toevoer van basale insuline met insuline glargine, kunnen er minder nachtelijke

hypoglykemieën verwacht worden, maar meer hypoglykemieën in de vroege ochtend.

Bij patiënten bij wie hypoglykemische episodes een bijzondere klinische relevantie kunnen hebben,

zoals patiënten met een significante stenose van de coronaire arteriën of van de bloedvaten die de

hersenen van bloed voorzien (risico op cardiale of cerebrale complicaties van hypoglykemie) en bij

patiënten met proliferatieve retinopathie, in het bijzonder wanneer deze niet behandeld worden met

fotocoagulatie (risico op voorbijgaande amaurose volgend op hypoglykemie), dient een bijzondere

zorgvuldigheid betracht te worden en is geïntensiveerde controle van de bloedglucosespiegels

raadzaam.

Patiënten dienen zich bewust te zijn van omstandigheden waarin de waarschuwingssymptomen van

hypoglykemie afnemen. Bij bepaalde risicogroepen kunnen de waarschuwingssymptomen van

hypoglykemie zijn veranderd, minder duidelijk of afwezig zijn.

Dit zijn onder andere patiënten:

bij wie de glucosehuishouding aanzienlijk verbeterd is,

bij wie een hypoglykemie zich geleidelijk ontwikkelt,

bij ouderen,

na het overgaan van dierlijke insuline naar humane insuline,

bij wie een autonome neuropathie aanwezig is,

met een lange geschiedenis van diabetes,

die lijden aan een psychiatrische ziekte,

die gelijktijdig een behandeling ondergaan met bepaalde andere geneesmiddelen (zie rubriek

4.5).

Dergelijke situaties kunnen resulteren in ernstige hypoglykemie (en mogelijk bewustzijnsverlies)

voordat de patiënt zich bewust is van de hypoglykemie.

De verlengde werking van subcutane insuline glargine kan het herstel van een hypoglykemie

vertragen.

Indien er normale of verlaagde waarden voor geglycosyleerd hemoglobine worden gevonden, dient er

aan terugkerende, niet-onderkende (vooral nachtelijke) episodes van hypoglykemie te worden gedacht.

Therapietrouw van de patiënt aan de dosering en het voorgeschreven dieet, een juiste

insulinetoediening en het zich bewust zijn van hypoglykemiesymptomen zijn essentieel om het risico

op een hypoglykemie te verminderen. Factoren die de gevoeligheid voor een hypoglykemie vergroten,

vereisen een bijzonder nauwkeurige controle en kunnen het noodzakelijk maken dat de dosering

aangepast wordt. Dit zijn onder andere:

verandering van injectiegebied,

verbeterde insulinegevoeligheid (bijvoorbeeld door het wegvallen van stressfactoren),

ongebruikelijke, verhoogde of langdurige lichamelijke activiteit,

bijkomende ziekten (bijvoorbeeld overgeven, diarree),

onjuiste voedselinname,

overgeslagen maaltijden,

alcoholgebruik,

bepaalde niet-gecompenseerde endocriene afwijkingen (bijvoorbeeld hypothyreoïdie en

anterieure hypofyse-insufficiëntie of bijnierschorsinsufficiëntie),

gelijktijdige behandeling met bepaalde andere geneesmiddelen.

Injectietechniek

Patiënten moeten worden geïnstrueerd om de injectieplaats telkens af te wisselen om het risico op het

ontstaan van lipodystrofie en cutane amyloïdose te beperken. Er bestaat een potentieel risico op

vertraagde insuline-absorptie en verslechterde glykemische regulatie na insuline-injecties op plaatsen

waar deze reacties optreden. Er is gemeld dat een plotselinge verandering van injectieplaats naar een

niet-aangedaan gebied resulteerde in hypoglykemie. Controle van de bloedglucosespiegel wordt

aanbevolen na de verandering van injectieplaats, en dosisaanpassing van antidiabetica kan worden

overwogen.

Bijkomende ziekten

Bijkomende ziekten vereisen een intensievere controle van de stofwisseling. In veel gevallen zijn

urinetesten op ketonlichamen geïndiceerd en het is vaak noodzakelijk om de insulinedosering aan te

passen. De behoefte aan insuline is vaak verhoogd. Patiënten met type-1-diabetes moeten doorgaan

met het regelmatig consumeren van tenminste een kleine hoeveelheid koolhydraten, ook als zij weinig

of geen voedsel kunnen eten of overgeven etc. en ze dienen de insuline nooit helemaal weg te laten.

Insuline-antistoffen

De toediening van insuline kan het lichaam aanzetten tot de aanmaak van insuline antistoffen. In

zeldzame gevallen kan de aanwezigheid van zulke insuline antistoffen aanpassing van de

insulinedosering noodzakelijk maken teneinde de neiging tot hyper- of hypoglykaemie te corrigeren

(zie rubriek 5.1).

Pennen die te gebruiken zijn met ABASAGLAR patronen

De patronen dienen alleen gebruikt te worden met een herbruikbare Lilly insulinepen en dienen niet

gebruikt te worden met enige andere herbruikbare pen omdat de nauwkeurigheid van de dosering niet

is vastgesteld met andere pennen.

Medicatiefouten

Er zijn medicatiefouten gemeld waarbij andere insulines, met name kortwerkende insulines,

onopzettelijk zijn toegediend in plaats van insuline glargine. Het insuline-etiket dient altijd te worden

gecontroleerd vóór elke injectie om medicatiefouten tussen ABASAGLAR en andere insulines te

voorkomen.

Combinatie van ABASAGLAR met pioglitazon

Gevallen van hartfalen zijn gemeld wanneer pioglitazon is gebruikt in combinatie met insuline, in het

bijzonder bij patiënten met een verhoogd risico op de ontwikkeling van hartfalen. Dit moet in

overweging worden genomen indien behandeling met de combinatie van pioglitazon en

ABASAGLAR wordt overwogen. Indien deze combinatie wordt gebruikt, dienen patiënten te worden

geobserveerd op klachten en symptomen van hartfalen, gewichtstoename en oedeem. Gebruik van

pioglitazon dient te worden gestaakt bij verslechtering van cardiale symptomen.

Hoeveelheid natrium

Dit geneesmiddel bevat minder dan 1 mmol natrium (23 mg) per dosis, dat wil zeggen dat het in

wezen ‘natriumvrij’ is.

4.5

Interacties met andere geneesmiddelen en andere vormen van interactie

Een aantal stoffen beïnvloedt de glucosehuishouding en kan een aanpassing in de dosering van

insuline glargine vereisen.

Stoffen die het bloedglucoseverlagend effect kunnen versterken en de gevoeligheid voor

hypoglykemie kunnen vergroten zijn onder andere orale bloedglucoseverlagende geneesmiddelen,

angiotensin converting enzyme (ACE)-remmers, disopyramide, fibraten, fluoxetine,

monoamineoxidase (MAO)-remmers, pentoxifylline, propoxyfeen, salicylaten, somatostatine-

analogen en antibiotica van het sulfonamidetype.

Stoffen die het bloedglucoseverlagend effect kunnen verminderen zijn onder andere corticosteroïden,

danazol, diazoxide, diuretica, glucagon, isoniazide, oestrogenen en progestagenen,

fenothiazinederivaten, somatropine, sympathicomimetische geneesmiddelen (bijvoorbeeld epinefrine

[adrenaline], salbutamol, terbutaline), schildklierhormonen, atypische antipsychotica (bijvoorbeeld

clozapine en olanzapine) en proteaseremmers.

Bètablokkers, clonidine, lithiumzouten of alcohol kunnen het bloedglucoseverlagende effect van

insuline potentiëren of verzwakken. Pentamidine kan hypoglykemie veroorzaken, wat soms gevolgd

wordt door een hyperglykemie.

In aanvulling hierop kunnen, onder invloed van sympathicolytische geneesmiddelen zoals

bètablokkers, clonidine, guanethidine en reserpine, de symptomen voor adrenerge contraregulatie

verminderd of afwezig zijn.

4.6

Vruchtbaarheid, zwangerschap en borstvoeding

Zwangerschap

Er zijn voor insuline glargine geen klinische gegevens voorhanden uit gecontroleerde klinische studies

over gevallen van gebruik tijdens de zwangerschap. Een grote hoeveelheid gegevens over zwangere

vrouwen (meer dan 1000 zwangerschapsuitkomsten) duidt erop dat insuline glargine geen specifieke

ongewenste effecten op de zwangerschap heeft en niet specifiek misvormend of foetaal/neonataal

toxisch is.

De resultaten van dieronderzoek duiden niet op reproductietoxiciteit.

Het gebruik van ABASAGLAR tijdens de zwangerschap kan worden overwogen indien dit klinisch

nodig is.

Voor patiënten met een al bestaande diabetes of zwangerschapsdiabetes is het essentieel dat zij

gedurende de zwangerschap een goede controle van de stofwisseling handhaven om negatieve effecten

die met hyperglykemie samenhangen te voorkomen. De insulinebehoefte kan gedurende het eerste

trimester afnemen en kan gewoonlijk tijdens het tweede en derde trimester toenemen. Onmiddellijk na

de bevalling neemt de insulinebehoefte snel af (verhoogd risico op een hypoglykemie). Een

zorgvuldige controle van de bloedglucosespiegels is essentieel.

Borstvoeding

Het is niet bekend of insuline glargine in de moedermelk wordt uitgescheiden. De verwachting is dat

ingenomen insuline glargine geen metabole effecten heeft op de met moedermelk gevoede

pasgeborene/zuigeling, omdat de peptide insuline glargine in het humane maagdarmkanaal wordt

verteerd tot aminozuren.

Het is mogelijk dat bij vrouwen die borstvoeding geven aanpassing van de insulinedosering en het

dieet nodig is.

Vruchtbaarheid

Dierstudies laten geen directe schadelijke effecten op de vruchtbaarheid zien.

4.7

Beïnvloeding van de rijvaardigheid en het vermogen om machines te bedienen

Het concentratie- en reactievermogen van patiënten kan verminderd zijn bij hypoglykemie of

hyperglykemie of, bijvoorbeeld, als gevolg van een verminderd gezichtsvermogen. Dit kan gevaar

opleveren in die omstandigheden waar deze vermogens van groot belang zijn (bijvoorbeeld bij het

besturen van een auto of het bedienen van machines).

Patiënten dient geadviseerd te worden omtrent maatregelen om hypoglykemie tijdens het autorijden te

voorkomen. Dit is met name belangrijk voor diegenen die verminderde of afwezige herkenning

hebben van de waarschuwingssymptomen van hypoglykemie of die frequente episodes van

hypoglykemie hebben. Overwogen zou moeten worden of het wel raadzaam is onder deze

omstandigheden te rijden of machines te bedienen.

4.8

Bijwerkingen

Samenvatting van het veiligheidsprofiel

Hypoglykemie (zeer vaak), in het algemeen de meest frequente bijwerking bij insulinetherapie, kan

optreden wanneer de insulinedosis in verhouding tot de insulinebehoefte te hoog is (zie rubriek 4.4).

Samenvatting van de bijwerkingen in tabelvorm

De volgende gerelateerde bijwerkingen zijn tijdens klinische studies waargenomen en volgen

hieronder ingedeeld naar de MedDRA-voorkeursterminologie voor systeem/orgaanklassen in volgorde

van afnemend voorkomen (zeer

vaak: ≥1/10; vaak: ≥1/100, < 1/10; soms: ≥1/1000, < 1/100; zelden:

≥1/10.000, < 1/1000; zeer zelden: < 1/10.000; niet

bekend (kan met de beschikbare gegevens niet

worden bepaald).

Binnen iedere frequentiegroep worden bijwerkingen gerangschikt naar afnemende ernst.

MedDRA systeem Zeer vaak

Vaak

Soms

orgaanklasse

Immuunsysteemaandoeningen

Allergische reacties

Voedings- en stofwisselingsstoornissen

Hypoglykemie

Zenuwstelselaandoeningen

Dysgeusie

Oogaandoeningen

Verslechterde visus

Retinopathie

Huid- en onderhuidaandoeningen

Lipohypertrofie

Lipoatrofie

Cutane amyloïdose

Skeletspierstelsel- en bindweefselaandoeningen

Myalgie

Algemene aandoeningen en toedieningsplaatsstoornissen

Reacties op de

injectieplaats

Oedeem

Beschrijving van geselecteerde bijwerkingen

Voedings- en stofwisselingsstoornissen

Ernstige hypoglykemische aanvallen kunnen, vooral wanneer deze recidiverend zijn, leiden tot

neurologische schade. Langdurige of ernstige hypoglykemische episodes kunnen levensbedreigend

zijn. Bij veel patiënten worden de klachten en symptomen van neuroglycopenie voorafgegaan door

verschijnselen van adrenerge contraregulatie. In het algemeen geldt dat hoe groter en sneller de daling

van bloedglucose is, des te meer uitgesproken is het fenomeen van contraregulatie en de symptomen

ervan.

Immuunsysteemaandoeningen

Allergische reacties van het “Immediate-type” op insuline zijn zeldzaam. Dergelijke reacties op

insuline (waaronder insuline glargine) of op de hulpstoffen kunnen bijvoorbeeld in verband worden

gebracht met gegeneraliseerde huidreacties, angio-oedeem, bronchospasmen, hypotensie en shock en

kunnen levensbedreigend zijn.

Zelden

Zeer zelden

Niet bekend

Oogaandoeningen

Een duidelijke verandering in de glucosehuishouding kan een tijdelijke visusstoornis veroorzaken, als

gevolg van een tijdelijke verandering in de oogboldruk en de brekingsindex van de lens.

Door een verbeterde glucosehuishouding op lange termijn vermindert het risico op progressie van de

diabetische retinopathie. Intensivering van de insulinetherapie met een abrupte verbetering van de

glucosehuishouding kan echter verband houden met een tijdelijke verslechtering van diabetische

retinopathie. Bij patiënten met proliferatieve retinopathie kunnen ernstige hypoglykemische episodes,

met name indien niet met fotocoagulatie behandeld, resulteren in voorbijgaande amaurose.

Huid- en onderhuidaandoeningen

Lipodystrofie en cutane amyloïdose kunnen optreden op de injectieplaats en kunnen de plaatselijke

insulineabsorptie vertragen. Voortdurende wisseling van de injectieplaats binnen het gegeven

injectiegebied kan ertoe bijdragen deze reacties te verminderen of te voorkomen (zie rubriek 4.4).

Algemene aandoeningen en toedieningsplaatsstoornissen

Reacties op de injectieplaats zijn onder andere roodheid, pijn, jeuk, huiduitslag, zwelling of

ontsteking. De meeste milde reacties van insuline op de injectieplaats gaan gewoonlijk na een paar

dagen of weken vanzelf over.

Insuline kan zelden natriumretentie en oedeem veroorzaken, vooral als een voordien slechte

stofwisselingregulering verbeterd wordt door een intensievere insulinetherapie.

Pediatrische patiënten

In het algemeen is het veiligheidsprofiel voor kinderen en jongeren (tot en met 18 jaar) gelijk aan het

veiligheidsprofiel voor volwassenen. De rapportage van bijwerkingen uit de post marketing

surveillance bevat relatief frequenter reacties op de injectieplaats (pijn of reacties op de injectieplaats)

en huidreacties (uitslag, urticaria) bij kinderen en jongeren (tot en met 18 jaar) dan bij volwassenen.

Voor kinderen jonger dan 2 jaar zijn geen veiligheidsgegevens uit klinisch onderzoek voorhanden.

Melding van vermoedelijke bijwerkingen

Het is belangrijk om na toelating van het geneesmiddel vermoedelijke bijwerkingen te melden. Op

deze wijze kan de verhouding tussen voordelen en risico’s van het geneesmiddel voortdurend worden

gevolgd. Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg wordt verzocht alle vermoedelijke bijwerkingen

te melden via het nationale meldsysteem zoals vermeld in

aanhangsel V*.

4.9

Overdosering

Symptomen

Een overdosis insuline kan leiden tot ernstige en soms langdurige en levensbedreigende

hypoglykemie.

Behandeling

Milde episodes van hypoglykemie kunnen gewoonlijk worden behandeld met orale koolhydraten. Het

aanpassen van doseringen van geneesmiddelen, maaltijdpatronen of lichamelijke activiteit kan

noodzakelijk zijn.

Ernstiger episodes met coma, epileptische aanvallen, of neurologische stoornissen kunnen worden

behandeld met intramusculaire/subcutane glucagon of geconcentreerde intraveneuze glucose. Het kan

nodig zijn door te gaan met het innemen van koolhydraten en met observatie, omdat hypoglykemie na

een ogenschijnlijk klinisch herstel opnieuw kan optreden.

5.1

FARMACOLOGISCHE EIGENSCHAPPEN

Farmacodynamische eigenschappen

Farmacotherapeutische categorie: Geneesmiddelen gebruikt bij diabetes, insulines en analogen voor

injectie, langwerkend, ATC-code: A10A E04.

ABASAGLAR is een biosimilar. Gedetailleerde informatie is beschikbaar op de website van het

Europees Geneesmiddelenbureau (http://www.ema.europa.eu).

Werkingsmechanisme

Insuline glargine is een humane insuline-analoog die is ontwikkeld om bij een neutrale pH een lage

oplosbaarheid te hebben. Het is volledig oplosbaar bij de zure pH van de ABASAGLAR injectie-

oplossing (pH 4). Na injectie in het subcutane weefsel wordt de zure oplossing geneutraliseerd hetgeen

leidt tot de vorming van microprecipitaten waaruit voortdurend kleine hoeveelheden insuline glargine

vrijkomen, zodat een gelijkmatig, voorspelbaar concentratie/tijd-profiel met een langdurige werking

zonder pieken ontstaat.

Insuline glargine wordt gemetaboliseerd tot 2 actieve metabolieten, M1 en M2 (zie rubriek 5.2).

Insulinereceptorbinding

Uit

in vitro-onderzoek

blijkt dat de affiniteit van insuline glargine en haar metabolieten M1 en M2

voor de humane insulinereceptor vergelijkbaar is met die van humane insuline.

IGF-1-receptorbinding: De affiniteit van insuline glargine voor de humane IGF-1-receptor is ongeveer

5 tot 8 keer groter dan die van humane insuline (maar ongeveer 70 tot 80 keer lager dan die van IGF-

1), terwijl M1 en M2 met een iets lagere affiniteit binden aan de IGF-1-receptor in vergelijking met

humane insuline.

De totale therapeutische insulineconcentratie (insuline glargine en haar metabolieten) die bij patiënten

met diabetes type 1 werd vastgesteld, was duidelijk lager dan de benodigde concentratie voor een

halfmaximale bezetting van de IGF-1-receptor en de daaropvolgende activatie van de door de IGF-1-

receptor geïnitieerde mitogeen-proliferatieve route. Fysiologische concentraties van endogeen IGF-1

kunnen de mitogene-proliferatieve

route activeren; de therapeutische

concentraties die bij

insulinetherapie (waaronder behandeling met ABASAGLAR) worden vastgesteld, zijn echter

aanzienlijk lager dan de farmacologische concentraties die nodig zijn om de IGF-1-route te activeren.

Farmacodynamische effecten

De voornaamste werking van insuline, waaronder insuline glargine, is de regulering van de

glucosehuishouding. Insuline en haar analogen verlagen de bloedglucosespiegels door het stimuleren

van de perifere glucose-opname, vooral door skeletspieren en vet en door het remmen van de

hepatische glucoseproductie. Insuline remt lipolyse in de adipocyt, remt de eiwitsplitsing en vergroot

de eiwitsynthese.

In klinisch-farmacologisch onderzoek is gebleken dat intraveneuze insuline glargine en humane

insuline even potent zijn wanneer ze in dezelfde dosering gegeven worden. Net als bij alle andere

insuline kan de werkingsduur van insuline glargine beïnvloed worden door lichamelijke activiteit en

andere variabelen.

In euglykemische clampstudies bij gezonde proefpersonen of bij patiënten met type 1 diabetes, trad de

werking van subcutane insuline glargine langzamer in dan bij humane NPH-insuline;

het

werkingsprofiel was gelijkmatig en zonder pieken en de duur van het effect was verlengd.

De volgende grafiek geeft de resultaten weer van een onderzoek bij patiënten.

Figuur 1: Werkingsprofiel bij type-1-diabetes patiënten

____

Snelheid van glucoseverbruik*

(mg/kg/min)

------

Insuline

glargine

NPH insuline

Tijd (u) na s.c. injectie

Einde observatie-

periode

* bepaald als hoeveelheid glucose geïnfundeerd om een constante plasmaglucosespiegel te handhaven (gemiddelde

waarden per uur)

De langere werkingsduur van subcutane insuline glargine staat in direct verband met de lagere

absorptiesnelheid en maakt eenmaal daagse toediening mogelijk. De werkingsduur van insuline en

insuline-analogen zoals insuline glargine kan in de tijd zowel van persoon tot persoon als bij dezelfde

persoon aanzienlijk variëren.

In een klinisch onderzoek waren de symptomen van hypoglykemie of contraregulatorische

hormoonresponsen gelijk na het intraveneus toedienen van insuline glargine en humane insuline zowel

bij gezonde vrijwilligers als bij patiënten met type 1 diabetes.

Klinische veiligheid en werkzaamheid

Bij klinisch onderzoek werden met dezelfde frequentie antistoffen waargenomen die kruisreacties

veroorzaken met humane insuline en insuline glargine in zowel de met NPH-insuline als de met

insuline glargine behandelde groepen.

De effecten van insuline glargine (eenmaal daags) op diabetes gerelateerde retinopathie zijn

geëvalueerd in een open-label 5-jaars NPH gecontroleerde studie (NPH tweemaal daags) bij 1024

type-2-diabetespatiënten, waarbij de progressie van retinopathie van 3 of meer stappen op de Early

Treatment Diabetic Retinopathy Study (ETDRS) schaal is onderzocht door middel van fundus

fotografie. Wanneer insuline glargine werd vergeleken met NPH insuline, werd geen significant

verschil waargenomen in de progressie van diabetes gerelateerde retinopathie.

De ORIGIN (Outcome Reduction with Initial Glargine INtervention) studie was een multicentrisch,

gerandomiseerd, 2x2 factorieel opgezet onderzoek bij 12.537 deelnemers met een hoog

cardiovasculair (CV) risico met verstoorde nuchtere glucose (IFG) of een verminderde

glucosetolerantie (IGT) (12% van de deelnemers) of type-2-diabetes mellitus behandeld met

≤

1 oraal

antidiabeticum (88% van de deelnemers). De deelnemers werden gerandomiseerd (1:1) om insuline

glargine (n = 6264), getitreerd tot FPG

≤

95 mg/dl (5,3 mM), of een standaardbehandeling (n = 6273)

te ontvangen.

De eerste co-primaire werkzaamheidsuitkomst was de tijd tot het eerste optreden van CV overlijden,

niet-fataal myocardinfarct (MI) of niet-fatale beroerte, en de tweede co-primaire

werkzaamheidsuitkomst was de tijd tot het eerste optreden van een van de eerste co-primaire

voorvallen, of revascularisatieprocedure (coronair, carotis of perifeer), of hospitalisatie voor hartfalen.

Secundaire eindpunten omvatten sterfte door alle oorzaken en een samengestelde microvasculaire

uitkomstmaat.

In vergelijking met standaardbehandeling veranderde insuline glargine het relatieve risico voor CV

ziekte en CV sterfte niet. Er waren geen verschillen tussen insuline glargine en standaardbehandeling

voor de twee co-primaire

uitkomsten; voor geen enkele component van

het eindpunt dat deze

uitkomsten bevatte, voor sterfte door alle oorzaken of voor de samengestelde microvasculaire

uitkomstmaat.

De gemiddelde dosis insuline glargine aan het eind van de studie was 0,42 E/kg. Bij start van de

behandeling hadden de deelnemers een mediane HbA1c-waarde van 6,4% en tijdens de behandeling

varieerden de mediane HbA1c-waarden tussen 5,9% en 6,4% in de insuline glarginegroep, en 6,2% tot

6,6% in de groep met standaardbehandeling gedurende de duur van follow-up. De ratio’s ernstige

hypoglykemie (getroffen deelnemers per 100 deelnemersjaren aan blootstelling) waren 1,05 voor

insuline glargine en 0,30 voor de groep met standaardbehandeling. De ratio’s bevestigde niet-ernstige

hypoglykemie waren 7,71 voor insuline glargine en 2,44 voor de standaardbehandelinggroep. In de

loop van deze 6 jaar durende studie ondervond 42% van de insuline glarginegroep geen enkele

hypoglykemie.

Op het laatste behandelingsbezoek was er een gemiddelde toename van het lichaamsgewicht vanaf

baseline van 1,4 kg in de insuline glarginegroep en een gemiddelde afname van 0,8 kg in de groep met

standaardbehandeling.

Pediatrische patiënten

In een gerandomiseerde, gecontroleerde klinische studie werden pediatrische patiënten (leeftijd

variërend van 6 tot 15 jaar) met type-1-diabetes (n = 349) gedurende 28 weken behandeld met een

basaalbolus insuline regime, waarbij gewone humane insuline werd toegediend vóór iedere maaltijd.

Insuline glargine werd eenmaal daags toegediend rond bedtijd en humane NPH insuline werd een- of

tweemaal daags toegediend. Er werden vergelijkbare effecten op glycohemoglobine en op de

incidentie van symptomatische hypoglykemie waargenomen bij beide behandelingsgroepen. Echter,

nuchtere plasmaglucose daalde vanaf baseline meer bij de insuline glargine groep dan bij de NPH

groep. Er was eveneens minder ernstige hypoglykemie in de insuline glargine groep.

Honderddrieënveertig patiënten die werden behandeld met insuline glargine in deze studie, zetten de

behandeling met insuline glargine voort in een ongecontroleerde extensie studie met een gemiddelde

follow-up duur van 2 jaar. Er werden geen nieuwe veiligheidssignalen gezien tijdens deze voortgezette

behandeling met insuline glargine.

Bij 26 jongere patiënten van 12 tot 18 jaar oud met type-1-diabetes werd ook een crossover studie

uitgevoerd, waarbij insuline glargine plus lispro insuline werd vergeleken met NPH plus gewone

humane insuline (iedere behandeling werd in willekeurige volgorde gedurende 16 weken toegediend).

Net als in de hierboven beschreven studie bij kinderen was de afname vanaf baseline in nuchtere

plasmaglucose groter in de insuline glargine groep dan in de NPH groep. HbA

-veranderingen vanaf

baseline waren vergelijkbaar bij de twee behandelingsgroepen. Echter, de bloedglucosewaarden

gedurende de nacht waren significant hoger in de insuline glargine/lispro groep dan in de

NPH/gewoon-groep met een gemiddeld dieptepunt van 5,4 mM versus 4,1 mM. In overeenkomst

hiermee waren de incidenties van nachtelijke hypoglykemie 32% in de insuline glargine/lispro groep

versus 52% in de NPH/gewoon groep.

Bij 125 kinderen van twee tot zes jaar oud met type-1-diabetes werd een 24 weken durende

parallelgroepstudie uitgevoerd, waarbij insuline glargine eenmaal daags in de ochtend werd

vergeleken met NPH insuline eenmaal of tweemaal per dag als basale insuline. Beide groepen kregen

bolusinsuline voor de maaltijden. Het primaire doel, namelijk het aantonen van non-inferioriteit van

insuline glargine ten opzichte van NPH in alle gevallen van hypoglykemie, werd niet gehaald en er

was een trend richting verhoogd optreden van hypoglykemie met insuline glargine [insuline glargine:

NPH ratio (95% BI) = 1,18 (0,97-1,44)]. Variabiliteit in glycohemoglobine en glucose was

vergelijkbaar bij de twee behandelingsgroepen. Er werden geen nieuwe veiligheidssignalen gezien

tijdens deze studie.

5.2

Farmacokinetische eigenschappen

Absorptie

Bij gezonde proefpersonen en diabetespatiënten wezen de insulineserumspiegels in vergelijking met

die bij humane NPH-insuline op een langzamer en veel langduriger absorptie en toonden zij het

ontbreken van een piek na een subcutane injectie met insuline glargine. De concentraties waren dus

consistent met het tijdsprofiel van de farmacodynamische activiteit van insuline glargine. Figuur 1

hierboven laat de werkingsprofielen zien in de tijd van insuline glargine en NPH-insuline.

Insuline glargine die eenmaal daags geïnjecteerd wordt, zal 2 tot 4 dagen na de eerste dosis een steady-

state niveau bereiken.

Biotransformatie

Na subcutane injectie bij diabetespatiënten wordt insuline glargine snel gemetaboliseerd aan het

carboxyl-einde van de bètaketen, waarbij twee actieve metabolieten M1 (21A-Gly-insuline) en M2

(21A-Gly-des-30B-Thr-insuline) worden gevormd. In plasma is de voornaamste circulerende

verbinding de metaboliet M1. De blootstelling aan M1 neemt toe met de toegediende dosis insuline

glargine.

De farmacokinetische en farmacodynamische bevindingen duiden erop dat het effect van de subcutane

injectie met insuline glargine voornamelijk is gebaseerd op blootstelling aan M1. Insuline glargine en

de metaboliet M2 waren bij de overgrote meerderheid van de proefpersonen niet detecteerbaar en als

ze detecteerbaar waren, was hun concentratie onafhankelijk van de toegediende dosis insuline

glargine.

Eliminatie

Wanneer het intraveneus gegeven werd, waren de eliminatiehalfwaardetijd van insuline glargine en

humane insuline vergelijkbaar.

Speciale bevolkingsgroepen

Bij klinisch onderzoek gaven subgroepanalyses gebaseerd op leeftijd en geslacht geen aanwijzingen

voor verschillen in veiligheid en werkzaamheid van met insuline glargine behandelde patiënten

vergeleken met de totale onderzoekspopulatie.

Pediatrische patiënten

De farmacokinetiek bij kinderen van 2 jaar tot 6 jaar met type-1-diabetes is onderzocht in één

klinische studie (zie rubriek 5.1). Plasmadalspiegels van insuline glargine en de belangrijkste

metabolieten M1 en M2 werden gemeten bij kinderen behandeld met insuline glargine; deze lieten

patronen in plasmaconcentraties zien die vergelijkbaar zijn met die bij volwassenen en geven geen

bewijs voor accumulatie van insuline glargine of zijn metabolieten bij chronische toediening.

5.3

Gegevens uit het preklinisch veiligheidsonderzoek

Niet-klinische gegevens duiden niet op een speciaal risico voor mensen. Deze gegevens zijn afkomstig

van conventioneel onderzoek op het gebied van veiligheidsfarmacologie, toxiciteit bij herhaalde

dosering, genotoxiciteit, carcinogeen potentieel, reproductietoxiciteit.

6.1

FARMACEUTISCHE GEGEVENS

Lijst van hulpstoffen

Zinkoxide

Metacresol

Glycerol

Zoutzuur (voor instelling van de pH)

Natriumhydroxide (voor instelling van de pH)

Water voor injecties

6.2

Gevallen van onverenigbaarheid

Dit geneesmiddel mag niet gemengd worden met andere geneesmiddelen.

6.3

2 jaar

Houdbaarheid na eerste gebruik

Het geneesmiddel kan maximaal 28 dagen bewaard worden bij een temperatuur beneden 30°C en niet

bij een directe warmtebron of in direct licht. In gebruik zijnde pennen niet in de koelkast bewaren.

Na iedere injectie de dop op de pen doen ter bescherming tegen licht.

6.4

Speciale voorzorgsmaatregelen bij bewaren

Houdbaarheid

Vóór gebruik

Bewaren in de koelkast (2°C - 8°C).

Niet in de vriezer bewaren.

ABASAGLAR niet naast het vriesvak of vrieselementen bewaren.

Bewaar de patroon in de buitenverpakking ter bescherming tegen licht.

Tijdens gebruik

Voor de bewaarcondities na het aanbreken van dit geneesmiddel, zie rubriek 6.3.

6.5

Aard en inhoud van de verpakking

3 ml oplossing in een patroon (kleurloos type I glas), met een zuiger (halobutyl rubber) en een stop

(laminaat van polyisopreen en halobutyl rubber) met aluminium verzegeling.

Verpakkingen van 5 en 10 patronen. Niet alle genoemde verpakkingsgrootten worden in de handel

gebracht.

6.6

Speciale voorzorgsmaatregelen voor het verwijderen en andere instructies

ABASAGLAR mag niet worden gemengd met enige andere insuline of enig ander geneesmiddel en

mag niet worden verdund. Mengen of verdunnen kan het tijd/werkingsprofiel veranderen en mengen

kan precipitatie veroorzaken.

Insulinepen

De ABASAGLAR patronen dienen alleen gebruikt te worden in combinatie met een herbruikbare

Lilly insulinepen (zie rubriek 4.4).

De pen dient gebruikt te worden zoals aanbevolen in de informatie verstrekt bij de pen .

De instructies voor het gebruik van de pen moeten nauwkeurig worden gevolgd bij het laden van de

patroon, het opzetten van de naald en bij het toedienen van de insuline-injectie.

Als de insulinepen is beschadigd of niet goed werkt (vanwege mechanische defecten) moet deze

worden weggegooid en moet een nieuwe insulinepen worden gebruikt.

Patroon

Controleer de patroon voor gebruik. Deze dient slechts gebruikt te worden als de oplossing helder en

kleurloos is, er geen vaste deeltjes zichtbaar zijn en er waterig uitziet. Omdat ABASAGLAR een

oplossing is, is het niet nodig het voor gebruik te resuspenderen. Luchtbellen dienen vóór injectie uit

de patroon verwijderd te worden (zie de gebruiksaanwijzing van de pen).

Om mogelijke overdracht van ziekten te voorkomen, mag iedere pen slechts door één patiënt worden

gebruikt.

Lege patronen mogen niet opnieuw worden gevuld en moeten op de juiste manier worden

weggegooid. Het insuline-etiket dient altijd te worden gecontroleerd vóór elke injectie om

medicatievergissingen tussen insuline glargine en andere insulines te voorkomen (zie rubriek 4.4).

HOUDER VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN

Eli Lilly Nederland B.V., Papendorpseweg 83, 3528 BJ Utrecht, Nederland

NUMMER(S) VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN

EU/1/14/944/003

EU/1/14/944/009

DATUM VAN EERSTE VERLENING VAN DE VERGUNNING//VERLENGING VAN

DE VERGUNNING

Datum van eerste verlening van de vergunning: 9 september 2014

Datum van laatste verlenging: 25 juli 2019

10.

DATUM VAN HERZIENING VAN DE TEKST

Gedetailleerde informatie over dit geneesmiddel is beschikbaar op de website van het Europees

Geneesmiddelenbureau

http://www.ema.europa.eu.

NAAM VAN HET GENEESMIDDEL

ABASAGLAR 100 E/ml KwikPen oplossing voor injectie in een voorgevulde pen

ABASAGLAR 100 E/ml Tempo Pen oplossing voor injectie in een voorgevulde pen

KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING

Iedere ml bevat 100 eenheden insuline glargine* (overeenkomend met 3,64 mg).

Iedere pen bevat 3 ml oplossing voor injectie, overeenkomend met 300 eenheden.

*geproduceerd in

Escherichia coli

met behulp van recombinant-DNA-technologie.

Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek 6.1.

FARMACEUTISCHE VORM

Oplossing voor injectie (injectie).

Heldere, kleurloze oplossing.

4.1

KLINISCHE GEGEVENS

Therapeutische indicaties

Behandeling van diabetes mellitus bij volwassenen, adolescenten en kinderen van 2 jaar en ouder.

4.2

Dosering en wijze van toediening

Dosering

ABASAGLAR bevat insuline glargine, een insuline-analoog, en heeft een verlengde werkingsduur.

ABASAGLAR dient eenmaal daags op een willekeurig tijdstip maar wel elke dag steeds op hetzelfde

tijdstip toegediend te worden.

Het doseringsschema (dosis en tijdstip) dient individueel te worden aangepast. Bij

patiënten met diabetes mellitus type 2 kan ABASAGLAR ook samen met andere orale actieve

antidiabetica gegeven worden.

De sterkte van dit geneesmiddel wordt aangegeven in eenheden. Deze eenheden zijn exclusief voor

insuline glargine en zijn niet gelijk aan IE of de eenheden die gebruikt worden om de sterkte van

andere insuline-analogen aan te geven (zie rubriek 5.1).

Speciale patiëntengroepen

Ouderen (≥65 jaar oud)

Bij ouderen kan een progressieve verslechtering van de nierfunctie leiden tot een gestage

vermindering van de insulinebehoefte.

Nierfunctiestoornissen

Bij patiënten met een gestoorde nierfunctie kan de behoefte aan insuline verminderd zijn als gevolg

van het verminderde insulinemetabolisme.

Leverfunctiestoornissen

Bij patiënten met een gestoorde leverfunctie kan de behoefte aan insuline verminderd zijn als

gevolg van het verminderde vermogen tot gluconeogenese en een verminderd insulinemetabolisme.

Pediatrische patiënten

Adolescenten en kinderen van 2 jaar en ouder

De veiligheid en werkzaamheid van insuline glargine bij adolescenten en kinderen van 2 jaar en ouder

zijn vastgesteld (zie rubriek 5.1). Het doseringsschema (dosis en tijdstip) dient individueel te worden

aangepast.

Kinderen jonger dan 2 jaar

De veiligheid en werkzaamheid van insuline glargine bij kinderen jonger dan 2 jaar zijn niet

vastgesteld. Er zijn geen gegevens beschikbaar.

Overschakelen van andere insulines op ABASAGLAR

Indien overgeschakeld wordt van een behandelschema met een middellang of lang werkende insuline

naar een schema met ABASAGLAR, kan een verandering van de dosis van de basale insuline gewenst

zijn en is het mogelijk dat de bijkomende bloedglucoseverlagende behandeling bijgesteld dient te

worden (dosering en tijdstip van toedienen van aanvullende gewone insulines of snelwerkende

insuline-analogen of de dosering van orale bloedglucoseverlagende geneesmiddelen).

Overschakelen van tweemaaldaags NPH insuline op ABASAGLAR

Om het risico op hypoglykemieën in de nacht en de vroege ochtend te verminderen, dienen patiënten

die van hun behandelschema met basale insuline overschakelen van tweemaal daags NPH insuline

naar eenmaal daags ABASAGLAR, hun dagelijkse dosis basale insuline met 20-30 % te verlagen

gedurende de eerste weken van behandeling.

Overschakelen van insuline glargine 300 eenheden/ml op ABASAGLAR

ABASAGLAR en Toujeo (insuline glargine 300 eenheden /ml) zijn niet bioequivalent en daarom niet

direct onderling uitwisselbaar. Om het risico op hypoglykemie te verkleinen dienen patiënten die hun

basale insuline regime wijzigen van een insuline regime met eenmaal per dag insuline glargine 300

eenheden /ml in een eenmaal daags regime met ABASAGLAR, hun dosis met ongeveer 20% te

verlagen.

Gedurende de eerste weken dient deze vermindering tenminste gedeeltelijk gecompenseerd te worden

met een verhoging van de insuline voor de maaltijd. Hierna dient het behandelschema individueel te

worden aangepast.

Nauwgezette controle van de stofwisseling wordt aanbevolen tijdens de overschakeling en in de eerste

weken daarna. Bij een verbeterde regulering van de stofwisseling en een daarmee samenhangende

vergrote insulinegevoeligheid is het mogelijk dat een verdere aanpassing van het doseringsschema

noodzakelijk is. Het aanpassen van de dosis kan bijvoorbeeld ook nodig zijn wanneer er veranderingen

zijn in het gewicht van de patiënt of in de levensstijl, verandering van het tijdstip van

insulinetoediening of wanneer andere omstandigheden zich voordoen waardoor de gevoeligheid voor

hypoglykemie of hyperglykemie groter is (zie rubriek 4.4).

Patiënten die een hoge dosering insuline gebruiken als gevolg van antistoffen tegen humane insuline,

kunnen een verbeterde insulinerespons ervaren bij het gebruik van ABASAGLAR.

Wijze van toediening

ABASAGLARwordt subcutaan toegediend.