Je bent hier:

Bijsluiters
Mycophenolate Mofetil Teva 500 mg

Mycophenolate mofetil teva 500 mg

Lees de ervaringen met Mycophenolate Mofetil Teva 500 mg

Deel jouw ervaring met dit medicijn

BIJLAGE I

SAMENVATTING VAN DE PRODUCTKENMERKEN

NAAM VAN HET GENEESMIDDEL

Mycofenolaatmofetil Teva 250 mg harde capsules

KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING

Iedere capsule bevat 250 mg mycofenolaatmofetil.

Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek 6.1.

FARMACEUTISCHE VORM

Harde capsule

Het centrale deel van de capsule is caramel gekleurd met om de as het opschrift ´250´ in zwarte inkt.

De capsulekap is lichtblauw gekleurd met om de as het opschrift ´M´in zwarte inkt.

4.1

KLINISCHE GEGEVENS

Therapeutische indicaties

Mycofenolaatmofetil Teva is geïndiceerd voor gebruik samen met ciclosporine en corticosteroïden als

profylaxe tegen acute orgaanafstoting bij patiënten die een allogene nier-, hart- of levertransplantatie

ondergaan.

4.2

Dosering en wijze van toediening

De behandeling dient gestart en voortgezet te worden door een ter zake gekwalificeerde specialist in

transplantaties.

Dosering

Toepassing bij niertransplantaties

Volwassenen

De behandeling dient te worden begonnen binnen 72 uur na transplantatie. De aanbevolen dosis bij

niertransplantatiepatiënten is tweemaal daags 1 g (dagelijkse dosis 2 g).

Pediatrische patiënten van 2 tot 18 jaar

De aanbevolen dosis mycofenolaatmofetil is 600 mg/m

tweemaal daags oraal toegediend (tot een

maximum van 2 g per dag). Capsules dienen uitsluitend te worden voorgeschreven bij patiënten met

een lichaamsoppervlak van ten minste 1,25 m². Bij patiënten met een lichaamsoppervlak van 1,25 tot

1,5 m² kunnen mycofenolaatmofetil capsules worden voorgeschreven in een dosis van tweemaal daags

750 mg (dagelijkse dosis 1,5 g). Bij patiënten met een lichaamsoppervlak van meer dan 1,5 m² kunnen

mycofenolaatmofetil capsules worden voorgeschreven in een dosis van tweemaal daags 1 g (dagelijkse

dosis 2 g). Omdat sommige bijwerkingen in vergelijking met volwassenen met een grotere frequentie

optreden in deze leeftijdsgroep (zie rubriek 4.8), kan een tijdelijke dosisverlaging of onderbreking

vereist zijn; dit maakt het noodzakelijk relevante klinische factoren, waaronder de ernst van de reactie,

in aanmerking te nemen.

Pediatrische patiënten jonger dan 2 jaar

Er zijn beperkte gegevens over de veiligheid en de werkzaamheid bij kinderen jonger dan 2 jaar. Die

zijn onvoldoende om een doseringsrichtlijn te geven en daarom wordt toepassing bij deze

leeftijdsgroep niet aanbevolen.

Toepassing bij harttransplantaties

Volwassenen

De behandeling dient te worden begonnen binnen 5 dagen na de harttransplantatie. De aanbevolen

dosis bij harttransplantatiepatiënten is tweemaal daags 1,5 g (dagelijkse dosis 3 g).

Pediatrische patiënten

Er zijn geen gegevens beschikbaar over harttransplantaties bij kinderen.

Toepassing bij levertransplantaties

Volwassenen

Intraveneus mycofenolaatmofetil dient de eerste 4 dagen na de levertransplantatie te worden

toegediend; daarna dient de toediening van oraal Mycofenolaatmofetil Teva te worden begonnen zodra

dit kan worden verdragen. De aanbevolen dosering bij levertransplantatiepatiënten is tweemaal daags

1,5 g (dagelijkse dosis 3 g).

Pediatrische patiënten

Er zijn geen gegevens beschikbaar over levertransplantaties bij kinderen.

Toepassing bij speciale populaties

Ouderen

De aanbevolen dosis van tweemaal daags 1 g bij niertransplantatiepatiënten en tweemaal daags 1,5 g

bij hart- of levertransplantatiepatiënten is ook geschikt voor ouderen.

Verminderde nierfunctie

Bij niertransplantatiepatiënten met ernstig chronisch verminderde nierfunctie (glomerulaire

filtratiesnelheid <°25 ml/min/1,73 m

) dienen, met uitzondering van de periode onmiddellijk na de

transplantatie, doses hoger dan tweemaal daags 1 g te worden vermeden. Deze patiënten dienen ook

zorgvuldig te worden geobserveerd. Aanpassing van de dosis is niet nodig bij patiënten met een

vertraagde niertransplantaatfunctie na operatie (zie rubriek 5.2). Er zijn geen gegevens beschikbaar

over hart- of levertransplantatiepatiënten met een ernstig chronisch verminderde nierfunctie.

Ernstig verminderde leverfunctie

Aanpassing van de dosis is niet nodig bij niertransplantatiepatiënten met ernstige parenchymale

leverziekte. Er zijn geen gegevens beschikbaar over harttransplantatiepatiënten met ernstige

parenchymale leverziekte.

Behandeling tijdens afstotingsepisodes

Mycofenolzuur (MPA) is de actieve metaboliet van mycofenolaatmofetil. Afstoting van het

niertransplantaat leidt niet tot veranderingen van de farmacokinetiek van MPA; een dosisverlaging of

een onderbreking van Mycofenolaatmofetil Teva is niet vereist. Er is geen grond voor dosisaanpassing

van Mycofenolaatmofetil Teva na afstoting van het harttransplantaat. Er zijn geen farmacokinetische

gegevens beschikbaar bij afstoting van het levertransplantaat.

Pediatrische patiënten

Er zijn geen gegevens beschikbaar over de behandeling van eerste of refractaire afstoting bij

pediatrische transplantatiepatiënten.

Wijze van toediening

Voor oraal gebruik.

Te nemen voorzorgen voorafgaand aan gebruik of toediening van het geneesmiddel

Omdat mycofenolaatmofetil teratogene effecten heeft laten zien bij ratten en konijnen mogen capsules

niet worden geopend of vermalen om inademing of direct contact van de huid of slijmvliezen met de

poeder in de capsules te vermijden. Als er contact optreedt, was dan grondig met water en zeep; spoel

de ogen met alleen water.

4.3

Contra-indicaties

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gegeven worden aan patiënten die overgevoelig zijn voor

mycofenolaatmofetil, mycofenolzuur of voor een van de in rubriek 6.1 vermelde hulpstoffen.

Overgevoeligheidsreacties op Mycofenolaatmofetil Teva zijn waargenomen (zie rubriek 4.8).

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gegeven worden aan vrouwen die zwanger kunnen worden en die

geen zeer effectieve anticonceptie gebruiken (zie rubriek 4.6).

Behandeling met Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gestart worden bij vrouwen die zwanger kunnen

worden zonder een uitslag van een zwangerschapstest om onopzettelijk gebruik tijdens de

zwangerschap uit te sluiten (zie rubriek 4.6).

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gebruikt worden tijdens de zwangerschap, tenzij er geen geschikte

alternatieve behandeling is om orgaanafstoting te voorkomen (zie rubriek 4.6).

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gegeven worden aan vrouwen die borstvoeding geven (zie

rubriek 4.6).

4.4

Bijzondere waarschuwingen en voorzorgen bij gebruik

Neoplasmata

Bij patiënten die immunosuppressieve behandelingen ondergaan, waarbij een combinatie van

geneesmiddelen is betrokken waaronder Mycofenolaatmofetil Teva, bestaat een toegenomen risico

van het ontwikkelen van lymfomen en andere maligniteiten, vooral van de huid (zie rubriek 4.8). Het

risico lijkt meer gerelateerd aan de intensiteit en duur van de immuunsuppressieve behandeling dan

aan het gebruik van een specifiek middel. Beperkte blootstelling aan zonlicht en ultraviolet licht door

het dragen van beschermende kleding en het gebruik van een zonnebrandmiddel met een hoge

beschermingsfactor dient als algemeen advies gegeven te worden om het risico van huidkanker te

minimaliseren.

Infecties

Bij patiënten die behandeld worden met immunosuppressiva, waaronder Mycofenolaatmofetil Teva

bestaat een verhoogd risico op het krijgen van opportunistische infecties (bacterieel, fungaal, viraal of

protozoaal), fatale infecties en sepsis (zie rubriek 4.8). Onder deze infecties vallen ook infecties

veroorzaakt door reactivatie van een latente virusinfectie, zoals hepatitis B- of hepatitis C-reactivatie

en infecties veroorzaakt door polyomavirussen (BK-virus-geassocieerde nefropathie, JC-virus

geassocieerde Progressieve Multifocale Leuko-encefalopathie PML). Gevallen van hepatitis door

reactivatie van hepatitis B of hepatitis C zijn gemeld in patiënten die drager zijn en behandeld werden

met immunosuppressiva. Deze infecties worden vaak gerelateerd aan een hoge totale

immunosuppressieve belasting en kunnen tot ernstige of fatale situaties leiden. Artsen moeten hierop

bedacht zijn bij het stellen van de differentiaal diagnose bij patiënten met een onderdrukt

immuunsysteem waarbij de nierfunctie achteruitgaat of die neurologische symptomen vertonen.

Mycofenolzuur heeft een cytostatisch effect op B- en T-lymfocyten, wat kan leiden tot verergering van

COVID 19 en passend medisch ingrijpen moet worden overwogen.

Er zijn meldingen gedaan van hypogammaglobulinemie geassocieerd met terugkerende infecties bij

patiënten die mycofenolaatmofetil kregen in combinatie met andere immunosuppressiva. In sommige

van deze gevallen resulteerde het overstappen van mycofenolaatmofetil naar een ander

immunosuppressivum in het terugkeren van de IgG-waarden in serum naar normaal niveau. Patiënten

die mycofenolaatmofetil gebruiken en die terugkerende infecties ontwikkelen moeten hun serum-

immunoglobulinewaarden laten bepalen. In het geval van een aanhoudende, klinisch relevante

hypogammaglobulinemie moet passend medisch ingrijpen worden overwogen, waarbij rekening moet

worden gehouden met het potente cytostatische effect dat mycofenolzuur heeft op T- en B-lymfocyten.

Er zijn meldingen gepubliceerd van bronchiëctasie bij volwassenen en kinderen die

mycofenolaatmofetil kregen in combinatie met andere immunosuppressiva. In sommige van deze

gevallen resulteerde het overstappen van mycofenolaatmofetil naar een ander immunosuppressivum in

een verbetering van de respiratoire symptomen. Het risico op bronchiëctasie kan samenhangen met

hypogammaglobulinemie of met een direct effect op de longen. Er zijn ook geïsoleerde meldingen van

interstitiële longziekte en pulmonaire fibrose, in sommige gevallen met fatale afloop (zie rubriek 4.8).

Het wordt aanbevolen dat patiënten die aanhoudende pulmonaire symptomen ontwikkelen, zoals hoest

en dyspneu, worden onderzocht.

Bloed en immuunsysteem

Patiënten die met Mycofenolaatmofetil Teva behandeld worden, dienen te worden gecontroleerd op

neutropenie die gerelateerd kan zijn aan Mycofenolaatmofetil Teva zelf, co-medicatie, virale infecties

of een combinatie van deze factoren. Bij patiënten die Mycofenolaatmofetil Teva krijgen toegediend,

dient eenmaal per week gedurende de eerste maand het complete bloedbeeld te worden bepaald en

vervolgens twee keer per maand gedurende de tweede en derde maand van de behandeling, daarna

maandelijks gedurende het eerste jaar. Indien neutropenie optreedt (absoluut aantal neutrofielen

<°1,3 x 10

/µl), kan het aangewezen zijn de toediening van Mycofenolaatmofetil Teva te onderbreken

of te stoppen.

Bij patiënten die met mycofenolaatmofetil in combinatie met andere immunosuppressiva werden

behandeld, zijn gevallen van

Pure Red Cell Aplasia

(PRCA) gemeld. Het mechanisme van

mycofenolaatmofetil geïnduceerde PRCA is onbekend. PRCA zou kunnen verdwijnen door verlaging

van de dosis of het staken van de Mycofenolaatmofetil Teva therapie. Wijzigingen in de

Mycofenolaatmofetil Teva therapie mogen alleen worden uitgevoerd onder strikt toezicht bij

ontvangers van een transplantaat om zo het risico op orgaanafstoting te minimaliseren (zie

rubriek 4.8).

Patiënten die met Mycofenolaatmofetil Teva behandeld worden, dienen geïnstrueerd te worden om

onmiddellijk elke aanwijzing voor een infectie, onverwachte blauwe plekken, bloedingen of elke

andere uiting van beenmergfalen te melden.

Patiënten dienen erop gewezen te worden dat tijdens de behandeling met Mycofenolaatmofetil Teva

vaccinaties minder effectief kunnen zijn en het gebruik van levend verzwakt vaccin dient vermeden te

worden (zie rubriek 4.5). Influenzavaccinatie kan van waarde zijn. Voorschrijvers worden verwezen

naar de nationale richtlijnen voor influenzavaccinatie.

Gastro-intestinaal

Mycofenolaatmofetil is in verband gebracht met een toegenomen incidentie van bijwerkingen van het

spijsverteringsstelsel, waaronder infrequente gevallen van gastro-intestinale ulceratie, bloedingen en

perforatie. Voorzichtigheid is geboden bij het toedienen van Mycofenolaatmofetil Teva aan patiënten

met een ernstige, actieve ziekte van het spijsverteringsstelsel.

Mycofenolaatmofetil Teva is een inosine monofosfaat dehydrogenase (IMPDH) remmer. Daarom

moet het vermeden worden bij patiënten met de zeldzame hereditaire deficiëntie van hypoxanthine-

guanine-fosforibosyl-transferase (HGPRT) zoals het Lesch-Nyhan- en het Kelley-Seegmiller

syndroom.

Interacties

Voorzichtigheid is geboden wanneer bij een combinatietherapie die immunosuppressiva bevat die

interfereren met de enterohepatische recirculatie van MPA, bijv. ciclosporine, overgestapt wordt naar

andere middelen die dit effect niet hebben, bijv. tacrolimus, sirolimus, belatacept, of vice versa,

aangezien dit een verandering in de blootstelling aan MPA kan veroorzaken. Middelen die interfereren

met de enterohepatische cyclus van MPA (bijv. colestyramine, antibiotica) moeten met

voorzichtigheid worden gebruikt vanwege hun potentieel om de plasmaspiegels en de werkzaamheid

van mycofenolaatmofetil te verminderen (zie ook rubriek 4.5). Controle van de therapeutische

concentraties van MPA kan wenselijk zijn als er naar een andere combinatietherapie wordt overgestapt

(bijv. van ciclosporine naar tacrolimus of vice versa) of om adequate immuunsuppressie te waarborgen

bij patiënten met een hoog immunologisch risico (bijv. risico van afstoting, behandeling met

antibiotica, het toevoegen of staken van geneesmiddelen die een interactie aangaan).

Het wordt aanbevolen mycofenolaatmofetil niet gelijktijdig met azathioprine toe te dienen omdat een

dergelijke combinatie niet is onderzocht.

De baten/risico-verhouding van mycofenolaatmofetil in combinatie met sirolimus is niet vastgesteld

(zie ook rubriek 4.5).

Speciale populaties

Oudere patiënten kunnen een verhoogd risico hebben op bijwerkingen zoals bepaalde infecties

(waaronder weefselinvasieve cytomegalovirusinfectie) en mogelijk gastro-intestinale bloedingen en

pulmonair oedeem, vergeleken met jongere personen (zie rubriek 4.8).

Teratogene effecten

Bij mensen heeft mycofenolaat krachtige teratogene effecten. Spontane abortus (incidentie 45% tot

49%) en congenitale misvormingen (geschatte incidentie 23% tot 27%) zijn gemeld na blootstelling

aan mycofenolaatmofetil tijdens de zwangerschap. Daarom is Mycofenolaatmofetil Teva gecontra-

indiceerd tijdens de zwangerschap, tenzij er geen geschikte alternatieve behandelingen zijn om

transplantaatafstoting te voorkomen. Vrouwelijke patiënten die zwanger kunnen worden, moeten

worden gewezen op de risico’s en moeten de in rubriek 4.6 beschreven aanbevelingen (waaronder

anticonceptiemethoden, zwangerschapstesten) volgen zowel vóór, tijdens als na de behandeling met

mycofenolaat. Artsen moeten ervoor zorgen dat vrouwen die mycofenolaat gebruiken, zowel het risico

op schadelijke effecten voor de baby begrijpen, alsook de noodzaak van effectieve anticonceptie en de

noodzaak om onmiddellijk contact op te nemen met hun arts bij een mogelijke zwangerschap.

Anticonceptie (zie rubriek 4.6)

Vanwege solide klinisch bewijs van een hoog risico op abortus en congenitale misvormingen bij

gebruik van mycofenolaatmofetil tijdens de zwangerschap, moet al het mogelijke gedaan worden om

een zwangerschap te voorkomen tijdens de behandeling. Daarom moeten vrouwen die zwanger

kunnen worden, ten minste één effectieve vorm van anticonceptie gebruiken (zie rubriek 4.3) vóór,

tijdens en gedurende 6 weken na beëindiging van de behandeling met Mycofenolaatmofetil Teva,

tenzij onthouding de gekozen vorm van anticonceptie is. Gelijktijdig gebruik van twee verschillende

vormen van anticonceptie heeft de voorkeur om de kans op onbedoelde zwangerschap te verkleinen.

Voor advies over anticonceptie voor mannen, zie rubriek 4.6.

Risicominimalisatiematerialen

Om patiënten te ondersteunen in het vermijden van blootstelling van de foetus aan mycofenolaat en

hen te voorzien van additionele belangrijke risico-informatie zal de vergunninghouder

risicominimalisatiematerialen verstrekken aan beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg. De

risicominimalisatiematerialen zullen de waarschuwingen in het kader van de teratogeniteit van

mycofenolaat benadrukken, advies geven over anticonceptie voor het starten van de behandeling en

informatie geven over de noodzaak om zwangerschapstesten uit te voeren. De arts moet de complete

patiënteninformatie over zowel het risico van teratogeniteit als de zwangerschapspreventiemaatregelen

overhandigen aan vrouwen die zwanger kunnen worden en, indien nodig, aan mannelijke patiënten.

Aanvullende voorzorgsmaatregelen

Patiënten mogen geen bloed doneren tijdens de behandeling of tot ten minste 6 weken na het stoppen

met mycofenolaat. Mannen mogen geen sperma doneren tijdens de behandeling of gedurende

90 dagen na het stoppen met mycofenolaat.

Hulpstof

Dit geneesmiddel bevat minder dan 1 mmol natrium (23 mg) per harde capsule, dat wil zeggen dat het

in wezen ‘natriumvrij’ is.

4.5

Interacties met andere geneesmiddelen en andere vormen van interactie

Aciclovir

Bij co-medicatie van mycofenolaatmofetil en aciclovir zijn hogere aciclovir-plasmaconcentraties

waargenomen, dan werden gezien bij aciclovir afzonderlijk. De veranderingen in de farmacokinetiek

van MPAG (MPAG is toegenomen met 8%) waren minimaal en worden niet als klinisch relevant

beschouwd. Omdat zowel de MPAG-plasmaconcentraties (de fenolglucuronide van MPA) als de

aciclovirconcentratie verhoogd is bij een verminderde nierfunctie bestaat de mogelijkheid dat

mycofenolaatmofetil en aciclovir of de prodrugs ervan, bijv. valaciclovir, elkaar beconcurreren wat

betreft tubulaire uitscheiding, waardoor verdere stijgingen van de concentraties van beide

geneesmiddelen kunnen optreden.

Antacida en protonpompremmers (PPI’s)

Een verminderde blootstelling aan MPA is waargenomen wanneer antacida, zoals magnesium- en

aluminiumhydroxides, en PPI’s, waaronder lansoprazol en pantoprazol, werden toegediend samen met

mycofenolaatmofetil. Wanneer het percentage transplantaatafstotingen of transplantaatverliezen werd

vergeleken tussen mycofenolaatmofetil -patiënten die PPI’s gebruikten ten opzichte van

mycofenolaatmofetil -patiënten die geen PPI’s gebruikten, werden geen significante verschillen

gezien. Deze gegevens ondersteunen de extrapolatie van deze bevinding naar alle antacida, omdat de

reductie in de blootstelling aanzienlijk minder is wanneer mycofenolaatmofetil tegelijk wordt

toegediend met magnesium- en aluminiumhydroxides dan wanneer mycofenolaatmofetil tegelijk

wordt toegediend met PPI’s.

Geneesmiddelen die de enterohepatische kringloop beïnvloeden (bijv. colestyramine, ciclosporine A,

antibiotica)

Voorzichtigheid dient betracht te worden bij geneesmiddelen die invloed hebben op de

enterohepatische kringloop, vanwege een mogelijk verminderde werkzaamheid van

mycofenolaatmofetil.

Colestyramine

Na toediening van een enkelvoudige dosis mycofenolaatmofetil van 1,5 g aan normale gezonde

vrijwilligers, die waren voorbehandeld met driemaal daags 4 g colestyramine gedurende 4 dagen, trad

er een 40% reductie van de AUC (´area under the curve´) van MPA op (zie rubriek 4.4 en rubriek 5.2).

Er dient voorzichtigheid betracht te worden tijdens gelijktijdige toediening vanwege een mogelijk

verminderde werkzaamheid van mycofenolaatmofetil.

Ciclosporine A

De farmacokinetiek van ciclosporine A (CsA) wordt niet beïnvloed door mycofenolaatmofetil. Als de

gelijktijdige behandeling met CsA wordt beëindigd, dient daarentegen rekening te worden gehouden

met een toename in de MPA AUC van ongeveer 30%. CsA interfereert met de enterohepatische

recirculatie van MPA, wat resulteert in een verminderde blootstelling aan MPA met 30-50% bij

niertransplantatiepatiënten behandeld met mycofenolaatmofetil en CsA in vergelijking met patiënten

die sirolimus of belatacept en vergelijkbare doses mycofenolaatmofetil kregen (zie ook rubriek 4.4).

Omgekeerd moeten veranderingen in de blootstelling aan MPA worden verwacht wanneer patiënten

worden overgezet van CsA naar een van de immunosuppressiva die niet met de enterohepatische

cyclus van MPA interfereren.

Antibiotica die β-glucuronidase-producerende

bacteriën in het darmkanaal elimineren (bijv.

aminoglycoside-, cefalosporine-, fluoroquinolon- en penicilline-antibiotica) kunnen interfereren met

de enterohepatische recirculatie van MPAG/MPA, met een verminderde systemische blootstelling aan

MPA tot gevolg. Informatie over de volgende antibiotica is beschikbaar:

Ciprofloxacine of amoxicilline met clavulaanzuur

In de dagen onmiddellijk na de start van orale ciprofloxacine of amoxicilline met clavulaanzuur is een

afname van de dalspiegel MPA van ongeveer 50% gemeld bij niertransplantatiepatiënten. Dit effect

leek te verminderen bij voortzetting van het antibioticumgebruik en verdween binnen een paar dagen

na het staken van het antibioticumgebruik. De verandering van dalspiegels is geen accurate weergave

van veranderingen in de totale blootstelling aan MPA. Daarom is bij afwezigheid van klinisch bewijs

van transplantaatdysfunctie een aanpassing van de dosering van mycofenolaatmofetil normaal

gesproken niet noodzakelijk. Nauwlettende klinische controle dient echter plaats te vinden tijdens en

vlak na de antibioticumbehandeling.

Norfloxacine en metronidazol

Bij gezonde vrijwilligers werd geen significante interactie gezien wanneer mycofenolaatmofetil

gelijktijdig werd gebruikt met norfloxacine dan wel metronidazol. Echter, de combinatie van

norfloxacine en metronidazol verlaagde de blootstelling aan MPA met ongeveer 30% na een

enkelvoudige dosis mycofenolaatmofetil.

Trimethoprim/sulfamethoxazol

Er is geen invloed op de biologische beschikbaarheid van MPA waargenomen.

Geneesmiddelen die glucuronidering beïnvloeden (bijv. isavuconazol, telmisartan)

Gelijktijdige toediening van geneesmiddelen die de glucuronidering van MPA beïnvloeden kan de

blootstelling aan MPA veranderen. Daarom is voorzichtigheid geboden wanneer deze geneesmiddelen

gelijktijdig met mycofenolaatmofetil toegediend worden.

Isavuconazol

Een verhoging van de blootstelling aan MPA (AUC

0-∞

) van 35% werd gezien bij gelijktijdig gebruik

van isavuconazol.

Telmisartan

Gelijktijdige toediening van telmisartan en mycofenolaatmofetil resulteerde in een verlaging van

ongeveer 30% in de concentratie MPA. Telmisartan verandert de eliminatie van MPA door de

expressie van PPAR gamma (peroxisoomproliferatorgeactiveerde receptor gamma) te verhogen, wat

vervolgens resulteert in een verhoogde uridinedifosfaatglucuronyltransferase isoform 1A9 (UGT1A9)-

expressie en -activiteit. Wanneer het percentage transplantaatafstotingen, het percentage

transplantaatverliezen of de bijwerkingenprofielen werden vergeleken tussen patiënten die

mycofenolaatmofetil gelijktijdig met of zonder telmisartan gebruiken, werden er geen klinische

consequenties gezien van deze farmacokinetische geneesmiddelinteractie.

Ganciclovir

Op grond van de resultaten uit een onderzoek met een enkelvoudige toediening van de aanbevolen

doses van oraal mycofenolaatmofetil en intraveneus ganciclovir en van de bekende effecten van

nierinsufficiëntie op de farmacokinetiek van mycofenolaatmofetil (zie rubriek 4.2) en ganciclovir, kan

worden verwacht dat de gecombineerde toediening van deze middelen (die competitief zijn voor

renale tubulaire uitscheidingsmechanismen) zal leiden tot een toename van de concentratie van MPAG

en ganciclovir. Een wezenlijke verandering van de farmacokinetiek van MPA wordt niet verwacht en

aanpassing van de dosis van mycofenolaatmofetil is niet vereist. Bij patiënten met nierinsufficiëntie,

aan wie Mycofenolaatmofetil Teva en ganciclovir of de prodrugs ervan, bijv. valganciclovir, samen

worden toegediend, dienen de aanbevelingen voor de dosis van ganciclovir in acht te worden genomen

en de patiënten dienen nauwkeurig te worden gevolgd.

Orale anticonceptiva

De farmacodynamiek en de farmacokinetiek van orale anticonceptiva werden niet beïnvloed, op

klinisch relevant niveau, door gelijktijdige toediening van mycofenolaatmofetil (zie ook rubriek 5.2)

Rifampicine

Bij patiënten die geen ciclosporine gebruiken, resulteerde gelijktijdige behandeling met

mycofenolaatmofetil en rifampicine in een afgenomen blootstelling aan MPA (AUC

0-12h

) van 18% tot

70%. Het wordt daarom aanbevolen om de MPA-spiegels te controleren en de Mycofenolaatmofetil

Teva dosering aan te passen om klinische werkzaamheid te behouden wanneer rifampicine gelijktijdig

wordt gebruikt.

Sevelameer

Na gelijktijdig gebruik van mycofenolaatmofetil en sevelameer werd een afname in MPA C

max

AUC

0-12h

gezien van respectievelijk 30% en 25%, zonder klinische consequenties (bijv.

orgaanafstoting). Desondanks wordt echter aangeraden om Mycofenolaatmofetil Teva minstens 1 uur

voor of 3 uur na inname van sevelameer in te nemen of toe te dienen, om het effect op de absorptie

van MPA te minimaliseren. Er zijn geen gegevens beschikbaar over gelijktijdig gebruik van

mycofenolaatmofetil met andere fosfaatbinders dan sevelameer.

Tacrolimus

Bij levertransplantatiepatiënten, die na de transplantatie mycofenolaatmofetil en tacrolimus

gebruikten, bleken de AUC en C

max

van MPA, de actieve metaboliet van mycofenolaatmofetil, niet

significant beïnvloed te worden door gelijktijdig gebruik van tacrolimus. Daarentegen was er een

toename van ongeveer 20% in de AUC van tacrolimus wanneer meervoudige doses

mycofenolaatmofetil (1,5 g tweemaal daags,´s ochtends en ´s avonds) werden toegediend aan

levertransplantatiepatiënten die tacrolimus kregen. Bij niertransplantatiepatiënten bleek de

tacrolimusconcentratie echter niet te veranderen door mycofenolaatmofetil (zie ook rubriek 4.4).

Levend vaccin

Levend vaccin dient niet aan patiënten met een verminderde immuunrespons te worden toegediend.

De antilichaamreactie op andere vaccins kan afnemen (zie ook rubriek 4.4).

Pediatrische patiënten

Interactiestudies zijn alleen bij volwassenen uitgevoerd.

Potentiële interactie

Bij gelijktijdige toediening van probenecide en mycofenolaatmofetil bij apen is de AUC van MPAG

3-voudig verhoogd. Andere stoffen die in de niertubuli worden uitgescheiden kunnen derhalve

concurreren met MPAG en daardoor kunnen de plasmaconcentraties van MPAG of van deze andere

stoffen worden verhoogd.

4.6

Vruchtbaarheid, zwangerschap en borstvoeding

Vrouwen die zwanger kunnen worden

Zwangerschap moet vermeden worden tijdens gebruik van mycofenolaat. Daarom moeten vrouwen

die zwanger kunnen worden, ten minste één effectieve vorm van anticonceptie gebruiken (zie

rubriek 4.3) vóór, tijdens en gedurende 6 weken na beëindiging van de behandeling met

Mycofenolaatmofetil Teva, tenzij onthouding de gekozen vorm van anticonceptie is. Gelijktijdig

gebruik van twee verschillende vormen van anticonceptie heeft de voorkeur.

Zwangerschap

Mycofenolaatmofetil Teva is gecontra-indiceerd tijdens de zwangerschap, tenzij er geen geschikte

alternatieve behandeling is om transplantaatafstoting te voorkomen. De behandeling mag niet gestart

worden zonder een negatieve uitslag van een zwangerschapstest om onopzettelijk gebruik tijdens de

zwangerschap uit te sluiten.

Vrouwelijke patiënten die zwanger kunnen worden, moeten worden gewezen op het toegenomen

risico van zwangerschapsafbreking en congenitale misvormingen bij het begin van de behandeling en

moeten voorlichting krijgen over zwangerschapspreventie en -planning.

Vóór het starten van de behandeling met Mycofenolaatmofetil Teva moeten vrouwen die zwanger

kunnen worden, een negatieve uitslag hebben van twee serum- of urinezwangerschapstesten met een

gevoeligheid van ten minste 25 mIE/ml om onopzettelijke blootstelling van een embryo aan

mycofenolaat uit te sluiten. Aanbevolen wordt om de tweede test 8 – 10 dagen na de eerste test uit te

voeren. Indien het bij transplantaten afkomstig van overleden donoren niet mogelijk is om tussen twee

testen een wachttijd van 8-10 dagen aan te houden voordat de behandeling start, moet onmiddellijk

voor het starten van de behandeling een zwangerschapstest worden uitgevoerd, met een tweede test

8-10 dagen later. Zwangerschapstesten moeten herhaald worden indien klinisch geïndiceerd (bijv. bij

vermelding van een onderbreking in het gebruik van anticonceptie). De resultaten van alle

zwangerschapstesten moeten besproken worden met de patiënt. Patiënten moeten de instructie krijgen

onmiddellijk hun arts te raadplegen in geval van zwangerschap.

Bij mensen heeft mycofenolaat krachtige teratogene effecten, met een verhoogd risico op spontane

abortus en congenitale misvormingen bij blootstelling tijdens de zwangerschap:

•

Spontane abortus is gemeld bij 45-49% van de zwangere vrouwen die blootgesteld werden aan

mycofenolaatmofetil, vergeleken met een gemelde incidentie van 12-33% bij patiënten die een

orgaantransplantatie hadden ondergaan en die behandeld werden met immunosuppressiva anders

dan mycofenolaatmofetil.

•

Meldingen in de literatuur laten zien dat misvormingen voorkwamen bij 23 tot 27% van de

levendgeborenen na blootstelling van vrouwen aan mycofenolaatmofetil tijdens de zwangerschap

(vergeleken met 2 tot 3% bij levendgeborenen in de algemene populatie en circa 4 tot 5% bij de

levendgeborenen van patiënten die een orgaantransplantatie hadden ondergaan en die behandeld

werden met immunosuppressiva anders dan mycofenolaatmofetil).

Na het op de markt brengen zijn congenitale misvormingen, inclusief meerdere misvormingen,

waargenomen bij kinderen van patiënten die tijdens de zwangerschap blootgesteld zijn aan

mycofenolaat in combinatie met andere immunosuppressiva. De volgende misvormingen zijn het

meest gemeld:

•

Afwijkingen van het oor (bijv. afwijkend gevormd of niet aanwezig uitwendig oor), atresie van de

uitwendige gehoorgang (middenoor);

•

Aangezichtsmisvormingen zoals hazenlip, gespleten verhemelte, micrognathia en hypertelorisme

van de oogkassen;

•

Afwijkingen van het oog (bijv. coloboma);

•

Congenitale hartaandoeningen zoals atriale en ventriculaire septumdefecten;

•

Misvormingen van de vingers (bijv. polydactylie, syndactylie);

•

Tracheo-oesofageale misvormingen (bijv. slokdarmatresie);

•

Misvormingen van het zenuwstelsel zoals spina bifida;

•

Nierafwijkingen.

Tevens zijn er incidenteel meldingen gedaan van de volgende misvormingen:

•

Microftalmie;

•

Congenitale choroïdplexuscyste;

•

Agenesie van het septum pellucidum;

•

Agenesie van de reukzenuw.

Uit dieronderzoek is reproductietoxiciteit gebleken (zie rubriek 5.3).

Borstvoeding

Onderzoeken hebben aangetoond dat mycofenolaatmofetil in melk van ratten wordt uitgescheiden. Het

is echter niet bekend of deze stof bij de mens in de moedermelk wordt uitgescheiden. Vanwege de

mogelijkheid van ernstige bijwerkingen door mycofenolaatmofetil bij kinderen die borstvoeding

krijgen, is Mycofenolaatmofetil Teva gecontra-indiceerd bij vrouwen die borstvoeding geven. (zie

rubriek 4.3)

Mannen

De beperkte beschikbare klinische gegevens laten geen verhoogd risico op misvormingen of

miskramen zien na paternale blootstelling aan mycofenolaatmofetil.

Mycofenolzuur heeft krachtige teratogene effecten. Het is niet bekend of mycofenolzuur in het sperma

terechtkomt. Berekeningen op basis van dieronderzoek laten zien dat de maximale hoeveelheid

mycofenolzuur die bij vrouwen overgebracht zou kunnen worden zo laag is dat het waarschijnlijk geen

effect zou hebben. In dieronderzoek is aangetoond dat mycofenolaat genotoxisch is bij iets hogere

concentraties dan de therapeutische blootstellingen bij de mens, waardoor het risico van genotoxische

effecten op spermacellen niet volledig kan worden uitgesloten.

Daarom worden de volgende voorzorgsmaatregelen aanbevolen: seksueel actieve mannelijke patiënten

of hun vrouwelijke partners moeten effectieve anticonceptie gebruiken tijdens behandeling van de

mannelijke patiënt en gedurende ten minste 90 dagen na beëindiging van de behandeling met

mycofenolaatmofetil. Vruchtbare mannelijke patiënten moeten op de hoogte gebracht worden van de

potentiele risico’s van het verwekken van een kind en moeten deze bespreken met een ervaren

beroepsbeoefenaar in de gezondheidszorg.

Vruchtbaarheid

Mycofenolaatmofetil had geen effect op de vruchtbaarheid van mannelijke ratten bij orale doses tot

20 mg/kg/dag. De systemische blootstelling bij deze dosis komt overeen met 2 - 3 maal de klinische

blootstelling bij de aanbevolen klinische dosis van 2 g/dag bij niertransplantatiepatiënten en met

1,3 - 2 maal de klinische blootstelling bij de aanbevolen klinische dosis van 3 g/dag bij

harttransplantatiepatiënten. In een onderzoek naar de vrouwelijke vruchtbaarheid en voortplanting bij

ratten veroorzaakten orale doses van 4,5 mg/kg/dag misvormingen (inclusief anoftalmie, agnathie en

hydrocefalie) in de eerste generatie nakomelingen in afwezigheid van toxiciteit bij het moederdier. De

systemische blootstelling bij deze dosis was ongeveer 0,5 maal de klinische blootstelling bij de

aanbevolen klinische dosis van 2 g/dag bij niertransplantatiepatiënten en ongeveer 0,3 maal de

klinische blootstelling bij de aanbevolen klinische dosis van 3 g/dag bij harttransplantatiepatiënten. Er

was geen duidelijk effect op vruchtbaarheids- of voortplantingsparameters bij de moederdieren noch

bij de volgende generatie.

4.7

Beïnvloeding van de rijvaardigheid en het vermogen om machines te bedienen

Mycofenolaatmofetil heeft matige invloed op de rijvaardigheid en op het vermogen om machines te

bedienen.

Mycofenolaatmofetil kan slaperigheid, verwardheid, duizeligheid, tremors of hypotensie veroorzaken

en daarom moet patiënten worden geadviseerd voorzichtig te zijn bij het rijden of bedienen van

machines.

4.8

Bijwerkingen

Samenvatting van het veiligheidsprofiel

Diarree (tot 52,6%), leukopenie (tot 45,8%), bacteriële infecties (tot 39,9%) en braken (tot 39,1%)

waren enkele van de meest voorkomende en/of meest ernstige bijwerkingen die in verband werden

gebracht met het gebruik van mycofenolaatmofetil in combinatie met ciclosporine en corticosteroïden.

Er zijn ook aanwijzingen voor een verhoogde frequentie van bepaalde soorten infecties (zie

rubriek 4.4).

Lijst van bijwerkingen in tabelvorm

De bijwerkingen van de klinische onderzoeken en sinds het in de handel brengen worden per

MedDRA-systeem/orgaanklasse met corresponderende frequenties vermeld in tabel 1. De

corresponderende frequentiecategorieën voor elke bijwerking zijn gebaseerd op de volgende

conventie: zeer vaak

(≥1/10), vaak (≥1/100, <1/10), soms (≥1/1.000, <1/100), zelden (≥1/10.000,

<1/1.000) en zeer zelden (<1/10.000). Gezien de grote verschillen in de frequenties van bepaalde

bijwerkingen tussen de verschillende transplantatie-indicaties worden de frequenties voor nier-,

lever- en harttransplantatiepatiënten apart weergegeven.

Tabel 1

Bijwerkingen

Niertransplantatie

Levertransplantatie

Harttransplantatie

Bijwerking

Systeem/orgaanklasse

(MedDRA)

Frequentie

Infecties en parasitaire aandoeningen

Bacteriële infecties

Zeer vaak

Schimmelinfecties

Vaak

Zeer vaak

Protozoaire infecties

Soms

Virale infecties

Zeer vaak

Neoplasmata, benigne, maligne en niet-gespecificeerd (inclusief cysten en poliepen)

Benigne neoplasmata van de

Vaak

huid

Lymfoom

Soms

Lymfoproliveratieve

Soms

aandoeningen

Neoplasma

Vaak

Huidkanker

Vaak

Soms

Vaak

Bloed- en lymfestelselaandoeningen

Anemie

Zeer vaak

Pure Red Cell Aplasia

(PRCA) Soms

Soms

Beenmergfalen

Soms

Ecchymose

Vaak

Zeer vaak

Leukocytose

Vaak

Zeer vaak

Leukopenie

Zeer vaak

Pancytopenie

Vaak

Soms

Pseudolymfoom

Soms

Vaak

Trombocytopenie

Vaak

Zeer vaak

Voedings- en stofwisselingsstoornissen

Acidose

Vaak

Zeer vaak

Hypercholesterolemie

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Hyperglykemie

Vaak

Zeer vaak

Hyperkaliëmie

Vaak

Zeer vaak

Hyperlipidemie

Vaak

Zeer vaak

Hypocalciëmie

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Hypokaliëmie

Vaak

Zeer vaak

Hypomagnesiëmie

Vaak

Zeer vaak

Hypofosfatemie

Zeer vaak

Vaak

Hyperurikemie

Vaak

Zeer vaak

Jicht

Vaak

Zeer vaak

Gewichtsafname

Vaak

Bijwerking

Systeem/orgaanklasse

(MedDRA)

Niertransplantatie

Frequentie

Levertransplantatie

Frequentie

Harttransplantatie

Frequentie

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Soms

Vaak

Zeer vaak

Soms

Zeer vaak

Zeer zelden

Zeer vaak

Soms

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Soms

Vaak

Psychische stoornissen

Verwarde toestand

Vaak

Zeer vaak

Depressie

Vaak

Zeer vaak

Slapeloosheid

Vaak

Zeer vaak

Agitatie

Soms

Vaak

Angst

Vaak

Zeer vaak

Abnormaal denken

Soms

Vaak

Zenuwstelselaandoeningen

Duizeligheid

Vaak

Zeer vaak

Hoofdpijn

Zeer vaak

Hypertonie

Vaak

Paresthesie

Vaak

Zeer vaak

Slaperigheid

Vaak

Tremor

Vaak

Zeer vaak

Convulsie

Vaak

Dysgeusie

Soms

Hartaandoeningen

Tachycardie

Vaak

Zeer vaak

Bloedvataandoeningen

Hypertensie

Zeer vaak

Hypotensie

Vaak

Zeer vaak

Lymfokèle

Soms

Veneuze trombose

Vaak

Vasodilatatie

Vaak

Ademhalingsstelsel-, borstkas- en mediastinumaandoeningen

Bronchiëctasie

Soms

Hoest

Zeer vaak

Dyspneu

Zeer vaak

Interstitiële longziekte

Soms

Zeer zelden

Pleurale effusie

Vaak

Zeer vaak

Longfibrose

Zeer zelden

Soms

Maagdarmstelselaandoeningen

Abdominale distensie

Vaak

Zeer vaak

Abdominale pijn

Zeer vaak

Colitis

Vaak

Constipatie

Zeer vaak

Verminderde eetlust

Vaak

Zeer vaak

Diarree

Zeer vaak

Dyspepsie

Zeer vaak

Oesofagitis

Vaak

Oprisping

Soms

Flatulentie

Vaak

Zeer vaak

Gastritis

Vaak

Gastro-intestinale bloeding

Vaak

Gastro-intestinale zweer

Vaak

Tandvleeshyperplasie

Vaak

Ileus

Vaak

Mondulceratie

Vaak

Nausea

Zeer vaak

Pancreatitis

Soms

Vaak

Stomatitis

Vaak

Bijwerking

Systeem/orgaanklasse

(MedDRA)

Niertransplantatie

Frequentie

Zeer vaak

Levertransplantatie

Frequentie

Zeer vaak

Harttransplantatie

Frequentie

Zeer vaak

Vaak

Zeer zelden

Vaak

Zeer vaak

Soms

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Vaak

Zeer vaak

Soms

Braken

Immuunsysteemaandoeningen

Overgevoeligheid

Soms

Vaak

Hypogammaglobulinemie

Soms

Zeer zelden

Lever- en galaandoeningen

Verhoogd alkalische fosfatase

Vaak

in bloed

Verhoogd

Vaak

Soms

lactaatdehydrogenase in bloed

Verhoogde leverenzymen

Vaak

Zeer vaak

Hepatitis

Vaak

Zeer vaak

Hyperbilirubinemie

Vaak

Zeer vaak

Geelzucht

Soms

Vaak

Huid- en onderhuidaandoeningen

Acne

Vaak

Alopecia

Vaak

Rash

Vaak

Zeer vaak

Huidhypertrofie

Vaak

Skeletspierstelsel- en bindweefselaandoeningen

Artralgie

Vaak

Spierzwakte

Vaak

Nier- en urinewegaandoeningen

Verhoogd creatinine in bloed

Vaak

Zeer vaak

Verhoogd ureum in bloed

Soms

Zeer vaak

Hematurie

Zeer vaak

Vaak

Verminderde nierfunctie

Vaak

Zeer vaak

Algemene aandoeningen en toedieningsplaatsstoornissen

Asthenie

Zeer vaak

Rillingen

Vaak

Zeer vaak

Oedeem

Zeer vaak

Hernia

Vaak

Zeer vaak

Malaise

Vaak

Pijn

Vaak

Zeer vaak

Pyrexie

Zeer vaak

De novo purine synthesis

Soms

inhibitors associated acute

inflammatory syndrome

Beschrijving van geselecteerde bijwerkingen

Maligniteiten

Bij patiënten die immunosuppressieve behandelingen ondergaan, waarbij een combinatie van

geneesmiddelen is betrokken waaronder mycofenolaatmofetil, bestaat een toegenomen risico van

lymfomen en andere maligniteiten, vooral van de huid (zie rubriek 4.4). Vergeleken met de gegevens

over 1 jaar lieten de veiligheidsgegevens over 3 jaar bij nier- en harttransplantatiepatiënten geen

onverwachte veranderingen zien in de incidentie van maligniteiten. Levertransplantatiepatiënten

werden ten minste gedurende 1 jaar maar minder dan 3 jaar gevolgd.

Infecties

Alle patiënten die met immunosuppressiva worden behandeld, hebben een verhoogd risico op

bacteriële, virale en schimmelinfecties (waarvan sommige een fatale afloop kunnen hebben),

waaronder infecties veroorzaakt door opportunistische agentia en reactivatie van latente virussen. Het

risico neemt toe met de totale immunosuppressieve belasting (zie rubriek 4.4). De meest ernstige

infecties waren sepsis, peritonitis, meningitis, endocarditis, tuberculose en atypische mycobacteriële

infecties. In vergelijkende klinische studies bij nier-, hart- en levertransplantatiepatiënten die

gedurende ten minste 1 jaar werden gevolgd, werd mycofenolaatmofetil toegediend (2 g of 3 g per

dag) in combinatie met andere immunosuppressiva; bij deze patiënten waren de meest voorkomende

opportunistische infecties candida mucocutaneus, cytomegalovirus (CMV)-viremie/syndroom en

Herpes simplex. Het aandeel van patiënten met CMV-viremie/syndroom was 13,5%.

Gevallen van BK-virus geassocieerde nefropathie, alsmede gevallen van JC-virus geassocieerde

progressieve multifocale leuko-encefalopathie (PML) zijn gemeld bij patiënten die met

immunosuppressiva, waaronder mycofenolaatmofetil, behandeld werden.

Bloed- en lymfestelselaandoeningen

Cytopenieën, waaronder leukopenie, anemie, trombocytopenie en pancytopenie, zijn bekende risico’s

geassocieerd met mycofenolaatmofetil en kunnen leiden tot of bijdragen aan het ontstaan van infecties

en bloedingen (zie rubriek 4.4). Agranulocytose en neutropenie zijn gemeld; daarom wordt het

aangeraden om patiënten die mycofenolaatmofetil krijgen, regelmatig te controleren (zie rubriek 4.4).

Aplastische anemie en beenmergfalen zijn gemeld bij patiënten die met mycofenolaatmofetil

behandeld werden, waarvan sommige een fatale afloop hadden.

Gevallen van

Pure Red Cell Aplasia

(PRCA) zijn gemeld bij patiënten die met mycofenolaatmofetil

werden behandeld (zie rubriek 4.4).

Op zichzelf staande gevallen van morfologisch afwijkende neutrofielen, waaronder verworven Pelger-

Huët anomalie, zijn waargenomen bij patiënten die met mycofenolaatmofetil werden behandeld. Deze

veranderingen werden niet in verband gebracht met een verstoorde neutrofielenfunctie. Deze

veranderingen suggereren mogelijk een “left

shift”

(linksverschuiving) in de rijpheid van neutrofielen

bij hematologische onderzoeken, die abusievelijk geïnterpreteerd kan worden als een teken van

infectie bij immuungecompromitteerde patiënten, zoals patiënten die mycofenolaatmofetil krijgen.

Maagdarmstelselaandoeningen

De meest ernstige maagdarmstelselaandoeningen waren zweren en bloedingen, welke bekende risico’s

zijn die geassocieerd worden met mycofenolaatmofetil. Mond-, slokdarm-, maag-, duodenale en

intestinale zweren, vaak verergerd door bloedingen, alsmede hematemese, melena en gastritis en

colitis gepaard gaande met bloedingen werden vaak gemeld gedurende de klinische

registratieonderzoeken. De meest voorkomende maagdarmstelselaandoeningen waren echter diarree,

nausea en braken. Endoscopisch onderzoek bij patiënten met mycofenolaatmofetilgerelateerde diarree

liet op zichzelf staande gevallen van intestinale villusatrofie zien (zie rubriek 4.4).

Overgevoeligheid

Overgevoeligheidsreacties, waaronder angioneurotisch oedeem en anafylactische reactie, zijn gemeld.

Zwangerschap, perinatale periode en puerperium

Gevallen van spontane abortus zijn gemeld bij patiënten die blootgesteld werden aan

mycofenolaatmofetil, voornamelijk tijdens het eerste trimester; zie rubriek 4.6.

Congenitale misvormingen

Na het op de markt brengen zijn congenitale misvormingen waargenomen bij kinderen van patiënten

die blootgesteld werden aan mycofenolaatmofetil in combinatie met andere immunosuppressiva; zie

rubriek 4.6.

Ademhalingsstelsel-, borstkas- en mediastinumaandoeningen

Er zijn geïsoleerde meldingen van interstitiële longziekte en longfibrose bij patiënten die met

mycofenolaatmofetil werden behandeld in combinatie met andere immunosuppressiva, in sommige

gevallen met fatale afloop. Er zijn ook meldingen geweest van bronchiëctasie bij kinderen en

volwassenen.

Immuunsysteemaandoeningen

Hypogammaglobulinemie is gemeld bij patiënten die mycofenolaatmofetil kregen in combinatie met

andere immunosuppressiva.

Algemene aandoeningen en toedieningsplaatsstoornissen

Oedeem, waaronder perifeer, gezichts- en scrotumoedeem, werd zeer vaak gemeld gedurende de

registratrieonderzoeken. Skeletspierpijn, zoals myalgie, en nek- en rugpijn werden ook zeer vaak

gemeld.

De novo purine synthesis inhibitors associated acute inflammatory syndrome

is beschreven op basis

van ervaring na het in de handel brengen als een paradoxale pro-inflammatoire reactie geassocieerd

met mycofenolaatmofetil en mycofenolzuur, gekenmerkt door koorts, artralgie, artritis, spierpijn en

verhoogde inflammatoire markers. Case reports in de literatuur beschreven snelle verbetering na het

stoppen met het geneesmiddel.

Speciale populaties

Pediatrische patiënten

In een klinische studie, waaraan 92 pediatrische patiënten van 2 tot 18 jaar deelnamen aan wie

600 mg/m

mycofenolaatmofetil tweemaal daags oraal werd toegediend, waren de aard en de

frequentie van de bijwerkingen in het algemeen vergelijkbaar met die welke werden waargenomen bij

volwassen patiënten aan wie 1 g mycofenolaatmofetil tweemaal daags werd toegediend. In

vergelijking met volwassenen kwamen de volgende behandelingsgerelateerde bijwerkingen echter

vaker voor in de pediatrische populatie, in het bijzonder bij kinderen onder de 6 jaar: diarree, sepsis,

leukopenie, anemie en infectie.

Ouderen

In het algemeen kunnen ouderen (≥ 65 jaar) een groter risico lopen op bijwerkingen ten gevolge van

immunosuppressie. In vergelijking met jongere personen kunnen ouderen die Mycofenolaatmofetil

Teva krijgen toegediend als onderdeel van een immunosuppressieve combinatietherapie, een verhoogd

risico lopen op bepaalde infecties (inclusief weefselinvasieve cytomegalovirusinfectie) en mogelijke

gastro-intestinale bloedingen en longoedeem.

Melding van vermoedelijke bijwerkingen

Het is belangrijk om na toelating van het geneesmiddel vermoedelijke bijwerkingen te melden. Op

deze wijze kan de verhouding tussen voordelen en risico’s van het geneesmiddel voortdurend worden

gevolgd. Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg wordt verzocht alle vermoedelijke bijwerkingen

te melden via het nationale meldsysteem zoals vermeld in

aanhangsel V.

4.9

Overdosering

Overdosering met mycofenolaatmofetil is gemeld in klinische studies en tijdens post-marketing

gebruik. Bij veel van deze incidenten werden geen bijwerkingen gemeld. In de gevallen waarbij wel

bijwerkingen werden gemeld, vielen deze binnen het bekende veiligheidsprofiel van het geneesmiddel.

Het is te verwachten dan een overdosis van mycofenolaatmofetil kan leiden tot overmatige suppressie

van het immuunsysteem met toegenomen gevoeligheid voor infecties en beenmergsuppressie (zie

rubriek 4.4). Indien neutropenie ontstaat, dient de behandeling met Mycofenolaatmofetil Teva

onderbroken te worden of dient de dosering verlaagd te worden (zie rubriek 4.4).

Het valt niet te verwachten dat door hemodialyse significante hoeveelheden MPA of MPAG

verwijderd worden. Galzuurbinders, zoals colestyramine, kunnen MPA verwijderen door het

verminderen van de enterohepatische kringloop van het geneesmiddel (zie rubriek 5.2).

5.1

FARMACOLOGISCHE EIGENSCHAPPEN

Farmacodynamische eigenschappen

Farmacotherapeutische categorie: selectieve immunosupressiva, ATC-code: L04AA06

Werkingsmechanisme

Mycofenolaatmofetil is de 2-morfolino-ethylester van mycofenolzuur (MPA). MPA is een selectieve,

niet competitieve en reversibele remmer van IMPDH en remt daarom de “de

novo”-route

van

guanosinenucleotidesynthese zonder incorporatie in DNA. Omdat T- en B-lymfocyten sterk

afhankelijk zijn voor hun proliferatie van “de

novo”-synthese

van purines, terwijl andere celtypes

gebruik kunnen maken van de “salvage”-routes, heeft MPA groter cytostatisch effect op lymfocyten

dan op andere cellen.

Bovenop het remmen van IMPDH met als gevolg deprivatie van lymfocyten, heeft MPA ook invloed

op cellulaire

checkpoints

die verantwoordelijk zijn voor de metabolische programmering van

lymfocyten. Het is, met gebruik van humane CD4+ T-cellen, aangetoond dat door MPA

transcriptieactiviteiten in lymfocyten verschuiven van een proliferatieve staat naar katabole processen

die relevant zijn voor metabolisme en overleving en leiden tot een anergische staat van T-cellen,

waarbij de cellen niet meer reageren op hun specifieke antigenen.

5.2

Farmacokinetische eigenschappen

Absorptie

Na orale toediening is mycofenolaatmofetil onderhevig aan snelle en extensieve absorptie en een

totaal presystemisch metabolisme tot de werkzame metaboliet MPA. Zoals is gebleken uit de

suppressie van de acute afstoting na niertransplantatie, is de immunosuppressieve werking van

mycofenolaatmofetil gecorreleerd aan de MPA-concentratie. De gemiddelde biologische

beschikbaarheid van oraal mycofenolaatmofetil, gebaseerd op de AUC van MPA is 94% in

verhouding tot intraveneus- mycofenolaatmofetil. Voedsel had geen effect op de mate van absorptie

(AUC van MPA) van mycofenolaatmofetil bij toediening, tweemaal daags, van doses van 1,5 g aan

niertransplantatiepatiënten. De C

max

van MPA was echter 40% lager in aanwezigheid van voedsel.

Mycofenolaatmofetil is na orale toediening systemisch niet meetbaar in het plasma.

Distributie

Door de enterohepatische kringloop worden secundaire verhogingen van de MPA-concentratie in

plasma gewoonlijk 6-12 uur na het tijdstip van toediening waargenomen. Het gelijktijdig toedienen

van colestyramine (4 g driemaal per dag) gaat samen met een reductie in de AUC van MPA van

ongeveer 40%, wat aangeeft dat er een significante mate van enterohepatische kringloop bestaat.

Bij klinisch relevante concentraties is MPA voor 97% gebonden aan plasma-albumine.

In de vroege post-transplantatieperiode (< 40 dagen na transplantatie) waren bij nier-, hart- en

levertransplantatiepatiënten de gemiddelde MPA-AUC’s ongeveer 30% lager en de C

max

ongeveer

40% lager in vergelijking met de late post-transplantatieperiode (3 - 6 maanden na transplantatie).

Biotransformatie

MPA wordt voornamelijk gemetaboliseerd door glucuronyltransferase (isovorm UGT1A9) tot het

inactieve fenolglucuronide van MPA (MPAG).

In vivo

wordt MPAG terug omgezet naar vrij MPA via

enterohepatische recirculatie. Er wordt ook een minder belangrijk acylglucuronide (AcMPAG)

gevormd. AcMPAG is farmacologisch actief en is mogelijk verantwoordelijk voor sommige van de

bijwerkingen van mycofenolaatmofetil (diarree, leukopenie).

Eliminatie

Een te verwaarlozen hoeveelheid van het middel (<°1% van de dosis) wordt als MPA uitgescheiden in

de urine. Bij orale toediening van radioactief gemerkt mycofenolaatmofetil werd de toegediende

volledige dosis teruggevonden: 93% van de toegediende dosis in de urine en 6% van de toegediende

dosis in de feces. Het merendeel (ongeveer 87%) van de toegediende dosis wordt in de urine

uitgescheiden als MPAG.

MPA en MPAG worden bij klinisch bereikte concentraties niet verwijderd door hemodialyse. Bij hoge

MPAG-plasmaconcentraties (>°100 µg/ml) worden echter kleine hoeveelheden MPAG verwijderd.

Door de enterohepatische kringloop van het middel te beïnvloeden, verminderen galzuursequestranten

zoals colestyramine de AUC van MPA (zie rubriek 4.9).

De eliminatie van MPA is afhankelijk van verschillende transporters. Organische aniontransporterende

polypeptides (OATP’s) en

“multidrug resistance-associated protein 2”(MRP2)

spelen een rol in de

eliminatie van MPA; isovormen van OATP, MRP2 en

“breast cancer resistance protein”

(BCRP) zijn

transporters die in verband worden gebracht met de uitscheiding van de glucuronides in de gal.

“Multidrug resistance protein 1”(MDR1)

kan MPA ook transporteren, maar de bijdrage hiervan lijkt

zich te beperken tot het absorptieproces. In de nier gaan MPA en de metabolieten ervan mogelijk een

interactie aan met renale organische aniontransporters.

De enterohepatische kringloop maakt het moeilijk de dispositie parameters van MPA nauwkeurig te

bepalen; alleen schijnbare waarden kunnen worden bepaald. Bij gezonde vrijwilligers en patiënten met

auto-immuunaandoeningen werden klaringswaarden van, bij benadering, respectievelijk 10,6 l/u en

8,27 l/u gezien, met een halfwaardetijd van 17 u. Bij patiënten met een transplantatie waren de

gemiddelde klaringswaarden hoger (bereik 11,9 - 34,9 l/u) en de halfwaardetijden korter (5 - 11 u),

met kleine verschillen tussen patiënten met nier-, lever- of harttransplantaties. Bij de individuele

patiënten variëren deze eliminatieparameters, afhankelijk van het soort comedicatie met andere

immunosuppressiva, tijd na transplantatie, plasma-albumineconcentraties en nierfunctie. Deze factoren

verklaren waardoor verminderde blootstelling wordt gezien wanneer mycofenolaatmofetil samen met

ciclosporine wordt toegediend (zie rubriek 4.5) en waardoor plasmaconcentraties de neiging hebben

toe te nemen in de loop van de tijd vergeleken met wat direct na transplantatie wordt gezien.

Speciale populaties

Verminderde nierfunctie

Bij een onderzoek van enkelvoudige doses (6 proefpersonen per groep) waren de gemiddelde plasma

MPA AUC, waargenomen bij patiënten met een ernstig chronisch verminderde nierfunctie

(glomerulaire filtratiesnelheid < 25 ml/min/1,73 m

), 28-75% hoger dan de gemiddelden bij normale,

gezonde personen of bij personen met een geringere verminderde nierfunctie. De gemiddelde

enkelvoudige dosis-AUC van MPAG was 3-6 keer hoger bij patiënten met een ernstig verminderde

nierfunctie dan bij personen met een licht verminderde nierfunctie of bij normale gezonde personen,

hetgeen overeenkomt met het bekende excretiepatroon van MPAG door de nieren. Meervoudige

dosering van mycofenolaatmofetil bij patiënten met een ernstig chronisch verminderde nierfunctie is

niet onderzocht. Er zijn geen gegevens beschikbaar over hart- of levertransplantatiepatiënten met een

ernstig chronisch verminderde nierfunctie.

Vertraagde niertransplantaatfunctie

Bij post-transplantatiepatiënten met een vertraagde niertransplantaatfunctie was de gemiddelde MPA-

AUC

0-12h

vergelijkbaar met die bij post-transplantatiepatiënten zonder een vertraagde

transplantaatfunctie. De gemiddelde MPAG-AUC

0-12h

was echter 2 - 3 maal hoger bij de patiënten met

een vertraagde transplantaatfunctie. Er kan een voorbijgaande toename van de vrije fractie en de

concentratie van plasma-MPA voorkomen bij patiënten met een vertraagde niertransplantaatfunctie.

Dosisaanpassing van Mycofenolaatmofetil Teva lijkt niet noodzakelijk te zijn.

Verminderde leverfunctie

Bij vrijwilligers met alcoholcirrose werd de hepatische glucuronidering van MPA relatief weinig

beïnvloed door de leverparenchymziekte. Effecten van een leveraandoening op deze processen hangen

waarschijnlijk af van de onderhavige ziekte. Leverziekte met voornamelijk biliaire schade, zoals

primaire biliaire cirrose, zou een ander effect kunnen vertonen.

Pediatrische patiënten

Farmacokinetische parameters werden geëvalueerd bij 49 kinderen (van 2 tot 18 jaar) die een

niertransplantatie hadden ondergaan en aan wie 600 mg/m

mycofenolaatmofetil tweemaal daags oraal

werd toegediend. De met deze dosis verkregen AUC-waarden van MPA waren gelijk aan die welke

werden gezien bij volwassen niertransplantatiepatiënten aan wie 1 g mycofenolaatmofetil tweemaal

daags in de vroege en late post-transplantatieperiode werd toegediend. De AUC-waarden van MPA

waren over beide groepen gelijk in de vroege en late post-transplantatieperiode.

Ouderen

Bij oudere patiënten (≥ 65 jaar) is vergeleken met jongere transplantatiepatiënten geen veranderde

farmacokinetiek van mycofenolaatmofetil en de metabolieten ervan waargenomen.

Patiënten die orale anticonceptiva gebruiken

In een studie, uitgevoerd bij 18 vrouwen (die geen transplantatie hadden ondergaan en geen andere

immunosuppressiva gebruikten), werd mycofenolaatmofetil (1 g tweemaal daags) gedurende 3

opeenvolgende cycli gelijktijdig toegediend met orale combinatieanticonceptiva die ethinylestradiol

(0,02 mg tot 0,04 mg) en levonorgestrel (0,05 mg tot 0,20 mg), desogestrel (0,15 mg) of gestodeen

(0,05 mg tot 0,10 mg) bevatten; er werd geen klinisch relevante invloed van mycofenolaatmofetil op

de ovulatie-remmende werking van de orale anticonceptiva aangetoond. De serumspiegels van

luteïniserend hormoon (LH), follikelstimulerend hormoon (FSH) en progesteron werden niet

significant beïnvloed. De farmacokinetiek van orale anticonceptiva werd niet, op klinisch relevant

niveau, beïnvloed door gelijktijdige toediening van mycofenolaatmofetil (zie ook rubriek 4.5).

5.3

Gegevens uit het preklinisch veiligheidsonderzoek

In onderzoeksmodellen was mycofenolaatmofetil niet tumorverwekkend. De hoogste dosis in de

carcinogeniteitsonderzoeken bij dieren resulteerden in ongeveer 2 - 3 maal de systemische

blootstelling (AUC of C

max

) waargenomen bij niertransplantatiepatiënten bij de aanbevolen klinische

dosis van 2 g/dag en in 1,3 - 2 maal de systemische blootstelling (AUC of C

max

) waargenomen bij

harttransplantatiepatiënten bij de aanbevolen klinische dosis van 3 g/dag.

Twee genotoxiciteitstesten (in

vitro

muis lymfoomtest en

in vivo

muis beenmerg micronucleustest)

toonden aan dat mycofenolaatmofetil mogelijk chromosomale afwijkingen kan veroorzaken. Deze

effecten kunnen gerelateerd zijn aan de farmacodynamische werkwijze, d.w.z. remming van

nucleotidesynthese in gevoelige cellen. Andere

in vitro

testen ter bepaling van genmutatie lieten geen

genotoxische activiteit zien.

In onderzoeken naar teratologie bij ratten en konijnen trad foetale resorptie en misvorming op bij

ratten bij 6 mg/kg/dag (inclusief anoftalmie, agnathie en hydrocefalie) en bij konijnen bij

90 mg/kg/dag (inclusief cardiovasculaire en renale afwijkingen, zoals ectopia cordis en ectopische

nieren, hernia diafragmatica en hernia umbilicalis) in afwezigheid van toxiciteit bij het moederdier. De

systemische blootstelling bij deze waarden is ongeveer gelijk aan of minder dan 0,5 maal de klinische

blootstelling bij de aanbevolen klinische dosis van 2 g/dag bij niertransplantatiepatiënten en ongeveer

0,3 maal de klinische blootstelling bij de aanbevolen klinische dosis van 3 g/dag bij

harttransplantatiepatiënten (zie rubriek 4.6).

De hematopoëse- en lymfesystemen waren de belangrijkste aangetaste orgaansystemen in

toxicologische studies, uitgevoerd met mycofenolaatmofetil bij de rat, muis, hond en aap. Deze

verschijnselen kwamen voor bij niveaus van systemische blootstelling die gelijk aan of lager waren

dan de klinische blootstelling bij de aanbevolen dosis van 2 g/dag bij niertransplantatiepatiënten.

Gastro-intestinale verschijnselen werden waargenomen bij de hond bij systemische

blootstellingsniveaus gelijk aan of lager dan de klinische blootstelling bij de aanbevolen dosis. Gastro-

intestinale en renale verschijnselen samengaand met dehydratie werden eveneens waargenomen bij de

aap bij de hoogste dosis (systemische blootstellingsniveaus gelijk aan of groter dan klinische

blootstelling.) Het niet-klinische toxiciteitsprofiel van mycofenolaatmofetil lijkt overeen te komen met

de bijwerkingen die werden waargenomen in klinische studies bij de mens die nu gegevens over de

veiligheid verschaffen die relevanter zijn voor de patiëntenpopulatie (zie rubriek 4.8).

6.1

FARMACEUTISCHE GEGEVENS

Lijst van hulpstoffen

Capsule inhoud

voorverstijfseld maïszetmeel (maïs)

povidon K-30

croscarmellosenatrium

magnesiumstearaat

Capsulewand

Kap

indigotine (E132)

titaniumdioxide (E171)

gelatine

Centraal deel

rood ijzeroxide (E172)

geel ijzeroxide (E172)

titaniumdioxide (E171)

gelatine

zwarte inkt bevat: schellak, zwart ijzeroxide (E172), propyleenglycol en kaliumhydroxide.

6.2

Gevallen van onverenigbaarheid

Niet van toepassing.

6.3

3 jaar.

6.4

Speciale voorzorgsmaatregelen bij bewaren

Houdbaarheid

Voor dit geneesmiddel zijn er geen speciale bewaarcondities.

6.5

Aard en inhoud van de verpakking

Transparante PVC/PVdC-aluminium blisterverpakkingen van 100 of 300 of 100 x 1 capsules per

omdoos.

Niet alle genoemde verpakkingsgrootten worden in de handel gebracht.

6.6

Speciale voorzorgsmaatregelen voor het verwijderen en andere instructies

Al het ongebruikte geneesmiddel of afvalmateriaal dient te worden vernietigd overeenkomstig lokale

voorschriften.

HOUDER VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN

Teva B.V.

Swensweg 5

2031 GA Haarlem

Nederland

NUMMER(S) VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN

EU/1/07/439/001 (100 capsules)

EU/1/07/439/002 (300 capsules)

EU/1/07/439/006 (100 x 1 capsules)

DATUM VAN EERSTE VERLENING VAN DE VERGUNNING/VERLENGING VAN

DE VERGUNNING

Datum van eerste verlening van de vergunning: 21 februari 2008

Datum van laatste verlenging: 19 november 2012

10.

DATUM VAN HERZIENING VAN DE TEKST

Gedetailleerde informatie over dit geneesmiddel is beschikbaar op de website van het Europees

Geneesmiddelenbureau

http://www.ema.europa.eu.

NAAM VAN HET GENEESMIDDEL

Mycofenolaatmofetil Teva 500 mg filmomhulde tabletten

KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING

Iedere tablet bevat 500 mg mycofenolaatmofetil.

Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek 6.1

FARMACEUTISCHE VORM

Filmomhulde tabletten (tablet)

Matte paarsgekleurde, ovale filmomhulde tabletten, met de opdruk “M500” aan de ene zijde en glad

aan de andere zijde.

4.1

KLINISCHE GEGEVENS

Therapeutische indicaties

Mycofenolaatmofetil Teva is geïndiceerd voor gebruik samen met ciclosporine en corticosteroïden als

profylaxe tegen acute orgaanafstoting bij patiënten die een allogene nier-, hart- of levertransplantatie

ondergaan.

4.2

Dosering en wijze van toediening

De behandeling dient gestart en voortgezet te worden door een ter zake gekwalificeerde specialist in

transplantaties.

Dosering

Toepassing bij niertransplantaties

Volwassenen

De behandeling dient te worden begonnen binnen 72 uur na transplantatie. De aanbevolen dosis bij

niertransplantatiepatiënten is tweemaal daags 1 g (dagelijkse dosis 2 g).

Pediatrische patiënten van 2 tot 18 jaar

De aanbevolen dosis mycofenolaatmofetil is 600 mg/m

tweemaal daags oraal toegediend (tot een

maximum van 2 g per dag). Tabletten dienen uitsluitend te worden voorgeschreven bij patiënten met

een lichaamsoppervlak groter dan 1,5 m², met een dosis van tweemaal daags 1 g (dagelijkse dosis 2 g).

Omdat sommige bijwerkingen in vergelijking met volwassenen met een grotere frequentie optreden in

deze leeftijdsgroep (zie rubriek 4.8), kan een tijdelijke dosisverlaging of onderbreking vereist zijn; dit

maakt het noodzakelijk relevante klinische factoren, waaronder de ernst van de reactie, in aanmerking

te nemen.

Pediatrische patiënten jonger dan 2 jaar

Er zijn beperkte gegevens over de veiligheid en de werkzaamheid bij kinderen jonger dan 2 jaar. Die

zijn onvoldoende om een doseringsrichtlijn te geven en daarom wordt toepassing bij deze

leeftijdsgroep niet aanbevolen.

Toepassing bij harttransplantaties

Volwassenen

De behandeling dient te worden begonnen binnen 5 dagen na de harttransplantatie. De aanbevolen

dosis bij harttransplantatiepatiënten is tweemaal daags 1,5 g (dagelijkse dosis 3 g).

Pediatrische patiënten

Er zijn geen gegevens beschikbaar over harttransplantaties bij kinderen.

Toepassing bij levertransplantaties

Volwassenen

Intraveneus mycofenolaatmofetil dient de eerste 4 dagen na de levertransplantatie te worden

toegediend; daarna dient de toediening van oraal Mycofenolaatmofetil Teva te worden begonnen zodra

dit kan worden verdragen. De aanbevolen dosering bij levertransplantatiepatiënten is tweemaal daags

1,5 g (dagelijkse dosis 3 g).

Pediatrische patiënten

Er zijn geen gegevens beschikbaar over levertransplantaties bij kinderen.

Toepassing bij speciale populaties

Ouderen

De aanbevolen dosis van tweemaal daags 1 g bij niertransplantatiepatiënten en tweemaal daags 1,5 g

bij hart- of levertransplantatiepatiënten is ook geschikt voor ouderen.

Verminderde nierfunctie

Bij niertransplantatiepatiënten met ernstig chronisch verminderde nierfunctie (glomerulaire

filtratiesnelheid < 25 ml/min/1,73 m

) dienen, met uitzondering van de periode onmiddellijk na de

transplantatie, doses hoger dan tweemaal daags 1 g te worden vermeden. Deze patiënten dienen ook

zorgvuldig te worden geobserveerd. Aanpassing van de dosis is niet nodig bij patiënten met een

vertraagde niertransplantaatfunctie na operatie (zie rubriek 5.2). Er zijn geen gegevens beschikbaar

over hart- of levertransplantatiepatiënten met een ernstig chronisch verminderde nierfunctie.

Ernstig verminderde leverfunctie

Aanpassing van de dosis is niet nodig bij niertransplantatiepatiënten met ernstige parenchymale

leverziekte. Er zijn geen gegevens beschikbaar over harttransplantatiepatiënten met ernstige

parenchymale leverziekte.

Behandeling tijdens afstotingsepisodes

Mycofenolzuur (MPA) is de actieve metaboliet van mycofenolaatmofetil. Afstoting van het

niertransplantaat leidt niet tot veranderingen van de farmacokinetiek van MPA; een dosisverlaging of

een onderbreking van Mycofenolaatmofetil Teva is niet vereist. Er is geen grond voor dosisaanpassing

van Mycofenolaatmofetil Teva na afstoting van het harttransplantaat. Er zijn geen farmacokinetische

gegevens beschikbaar bij afstoting van het levertransplantaat.

Pediatrische patiënten

Er zijn geen gegevens beschikbaar over de behandeling van eerste of refractaire afstoting bij

pediatrische transplantatiepatiënten.

Wijze van toediening

Voor oraal gebruik.

Te nemen voorzorgen voorafgaand aan gebruik of toediening van het geneesmiddel

Omdat mycofenolaatmofetil teratogene effecten heeft laten zien bij ratten en konijnen mogen de

tabletten niet worden vermalen.

4.3

Contra-indicaties

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gegeven worden aan patiënten die overgevoelig zijn voor

mycofenolaatmofetil, mycofenolzuur of voor een van de in rubriek 6.1 vermelde hulpstoffen.

Overgevoeligheidsreacties op Mycofenolaatmofetil Teva zijn waargenomen (zie rubriek 4.8).

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gegeven worden aan vrouwen die zwanger kunnen worden en die

geen zeer effectieve anticonceptie gebruiken (zie rubriek 4.6).

Behandeling met Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gestart worden bij vrouwen die zwanger kunnen

worden zonder een uitslag van een zwangerschapstest om onopzettelijk gebruik tijdens de

zwangerschap uit te sluiten (zie rubriek 4.6).

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gebruikt worden tijdens de zwangerschap, tenzij er geen geschikte

alternatieve behandeling is om orgaanafstoting te voorkomen (zie rubriek 4.6).

Mycofenolaatmofetil Teva mag niet gegeven worden aan vrouwen die borstvoeding geven (zie rubriek

4.6).

4.4

Bijzondere waarschuwingen en voorzorgen bij gebruik

Neoplasmata

Bij patiënten die immunosuppressieve behandelingen ondergaan, waarbij een combinatie van

geneesmiddelen is betrokken waaronder Mycofenolaatmofetil Teva, bestaat een toegenomen risico

van het ontwikkelen van lymfomen en andere maligniteiten, vooral van de huid (zie rubriek 4.8). Het

risico lijkt meer gerelateerd aan de intensiteit en duur van de immuunsuppressieve dan aan het gebruik

van een specifiek middel. Beperkte blootstelling aan zonlicht en ultraviolet licht door het dragen van

beschermende kleding en het gebruik van een zonnebrandmiddel met een hoge beschermingsfactor,

dient als algemeen advies gegeven te worden om het risico van huidkanker te minimaliseren.