Je bent hier:

Tolura 20 mg

Lees de ervaringen met Tolura 20 mg

Deel jouw ervaring met dit medicijn

BIJLAGE I

SAMENVATTING VAN DE PRODUCTKENMERKEN

NAAM VAN HET GENEESMIDDEL

Tolura 40 mg tabletten

KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING

Elke tablet bevat 40 mg telmisartan.

Hulpstof(fen) met bekend effect:

Elke tablet bevat 149,8 mg sorbitol (E420) en 57 mg lactose.

Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek 6.1.

Tablet

40 mg: witte tot bijna witte, biconvexe, ovale tabletten.

4.1

KLINISCHE GEGEVENS

Therapeutische indicaties

FARMACEUTISCHE VORM

Hypertensie

Behandeling van essentiële hypertensie bij volwassenen.

Cardiovasculaire preventie

Reductie van cardiovasculaire morbiditeit bij volwassenen met:

manifeste atherotrombotische cardiovasculaire ziekte (voorgeschiedenis van coronair hartlijden,

beroerte of perifeer vaatlijden) of

type 2 diabetes mellitus met gedocumenteerde eindorgaanschade.

4.2

Dosering en wijze van toediening

Dosering

Behandeling van essentiële hypertensie

De doorgaans effectieve dosering bedraagt 40 mg éénmaal daags. Sommige patiënten hebben al

voldoende baat bij een dagelijkse dosering van 20 mg. In gevallen waar de gewenste bloeddruk niet

wordt bereikt, kan de dosis telmisartan worden verhoogd tot een maximum van 80 mg. Als alternatief

kan telmisartan worden gebruikt in combinatie met thiazide-type diuretica zoals hydrochloorthiazide,

waarvan is aangetoond dat het een aanvullend bloeddrukverlagend effect heeft met telmisartan.

Wanneer een verhoging van de dosering overwogen wordt, dient gerealiseerd te worden dat het

maximale antihypertensieve effect over het algemeen vier tot acht weken na de aanvang van de

behandeling wordt bereikt (zie rubriek 5.1).

Cardiovasculaire preventie

De aanbevolen dagelijkse dosering is 80 mg éénmaal daags. Het is niet bekend of doses lager dan 80

mg telmisartan effectief zijn in het verlagen van cardiovasculaire morbiditeit.

Bij het starten van de behandeling met telmisartan voor de reductie van cardiovasculaire morbiditeit

wordt aanbevolen nauwgezet de bloeddruk te controleren en zonodig is aanpassing van

bloeddrukverlagende medicatie noodzakelijk.

Speciale populaties

Patiënten met nierinsufficiëntie

Beperkte ervaring is opgedaan bij patiënten met ernstige nierinsufficiëntie en bij

hemodialysepatiënten. Een lagere startdosis van 20 mg wordt aangeraden voor deze patiënten (zie

rubriek 4.4). Voor patiënten met milde tot matige nierinsufficiëntie is aanpassing van de dosering niet

noodzakelijk.

Patiënten met leverinsufficiëntie

Tolura is gecontra-indiceerd voor patiënten met ernstige leverinsufficiëntie (zie rubriek 4.3).

Bij patiënten met lichte tot matige leverinsufficiëntie mag de dosering niet hoger dan 40 mg zijn (zie

rubriek 4.4).

Oudere patiënten

Aanpassing van de dosering bij ouderen is niet nodig.

Pediatrische patiënten

De veiligheid en werkzaamheid van Tolura bij kinderen en adolescenten jonger dan 18 jaar zijn niet

vastgesteld. De momenteel beschikbare gegevens worden beschreven in rubriek 5.1 en 5.2, maar er

kan geen doseringsadvies worden gegeven.

Wijze van toediening

Telmisartan tabletten zijn bedoeld voor éénmaal daagse orale toediening en dienen ingenomen te

worden met vloeistof, al dan niet met voedsel.

Te nemen voorzorgen voorafgaand aan gebruik of toediening van het geneesmiddel

Telmisartan dient in een gesloten blisterverpakking bewaard te worden vanwege de hygroscope

eigenschap van de tabletten. Tabletten dienen vlak voor toediening uit de blisterverpakking te worden

genomen (zie rubriek 6.6).

Tolura-tabletten zijn niet deelbaar en zijn daarom niet geschikt voor patiënten die een dosis van 20 mg

telmisartan nodig hebben voor de behandeling van hypertensie of voor patiënten met ernstige

nierinsufficiëntie of hemodialyse. Voor deze patiënten is een equivalent product met hetzelfde actieve

ingrediënt beschikbaar.

4.3

Contra-indicaties

Overgevoeligheid voor de werkzame stof(fen)of voor (een van) de in rubriek 6.1 vermelde

hulpstof(fen)

Tweede en derde trimester van de zwangerschap (zie rubrieken 4.4 en 4.6)

Galwegobstructies

Ernstige leverinsufficiëntie

Het gelijktijdig gebruik van Tolura met aliskiren-bevattende geneesmiddelen is gecontra-indiceerd bij

patiënten met diabetes mellitus of nierinsufficiëntie (GFR < 60 ml/min/1,73 m

) (zie rubrieken 4.5 en

5.1).

4.4

Bijzondere waarschuwingen en voorzorgen bij gebruik

Zwangerschap

Behandeling met angiotensine II-receptorantagonisten mag niet gestart worden tijdens zwangerschap.

Patiënten die een zwangerschap plannen moeten omgezet worden op een alternatieve

antiantihypertensieve therapie met een bekend veiligheidsprofiel voor gebruik tijdens zwangerschap,

tenzij het voortzetten van de angiotensine II-receptorantagonisttherapie noodzakelijk wordt geacht.

Als zwangerschap wordt vastgesteld dient de behandeling met angiotensine II-receptorantagonisten

onmiddellijk te worden gestaakt, en moet, indien nodig worden begonnen met een alternatieve

therapie (zie rubrieken 4.3 en 4.6).

Leverinsufficiëntie

Tolura dient niet te worden gegeven aan patiënten met cholestasis, galwegobstructies of ernstige

leverinsufficiëntie (zie rubriek 4.3), aangezien telmisartan grotendeels met de gal wordt uitgescheiden.

Het is te verwachten dat deze patiënten een lagere hepatische klaring voor telmisartan hebben. Tolura

dient met voorzichtigheid te worden gebruikt bij patiënten met milde tot matige leverinsufficiëntie.

Renovasculaire hypertensie

Er bestaat een verhoogd risico op ernstige hypotensie en nierinsufficiëntie wanneer patiënten met

bilaterale renale arterie stenose of stenose van de arterie van één functionerende nier behandeld

worden met geneesmiddelen die het renine-angiotensine-aldosteron systeem beïnvloeden.

Nierinsufficiëntie en niertransplantatie

Bij het gebruik van Tolura bij patiënten met nierinsufficiëntie wordt een periodieke controle van de

kalium- en de creatinineserumspiegel aanbevolen. Er is geen ervaring met het toedienen van Tolura

aan patiënten die recent een niertransplantatie hebben ondergaan.

Intravasculaire hypovolemie

Symptomatische hypotensie, vooral na de eerste dosering van Tolura, kan voorkomen bij patiënten

met volume- en/of natriumdepletie door behandeling met een sterk werkzaam diureticum, een zoutarm

dieet, diarree of braken. Dergelijke condities dienen vóór toediening van Tolura gecorrigeerd te

worden. Volume- en/of natriumdepletie dient vóór toediening van Tolura gecorrigeerd te worden.

Dubbele blokkade van het renine-angiontensine-aldoseron systeem (RAAS)

Er is bewijs dat bij gelijktijdig gebruik van ACE-remmers, angiotensine II-receptorantagonisten of

aliskiren het risico op hypotensie, hyperkaliëmie en een verminderde nierfunctie (inclusief acuut

nierfalen) toeneemt. Dubbele blokkade van RAAS door het gecombineerde gebruik van ACE-

remmers, angiotensine II-receptorantagonisten of aliskiren wordt daarom niet aanbevolen (zie

rubrieken 4.5 en 5.1).

Als behandeling met dubbele blokkade absoluut noodzakelijk wordt geacht, mag dit alleen onder

supervisie van een specialist plaatsvinden en moeten de nierfunctie, elektrolyten en bloeddruk

regelmatig worden gecontroleerd.

ACE-remmers en angiotensine II-receptorantagonisten dienen niet gelijktijdig te worden ingenomen

door patiënten met diabetische nefropathie.

Overige condities met stimulatie van het renine-angiotensine-aldosteron systeem

Bij patiënten bij wie de vasculaire tonus en de nierfunctie voornamelijk van de activiteit van het

renineangiotensine-aldosteron systeem afhankelijk zijn (bv. patiënten met ernstige decompensatio

cordis of onderliggende nierziekten, inclusief stenose van de nierarterie) is de behandeling met

geneesmiddelen die dit systeem beïnvloeden, zoals telmisartan, geassocieerd met acute hypotensie,

hyperazotemie, oligurie of, in zeldzame gevallen, acuut nierfalen (zie rubriek 4.8).

Primair aldosteronisme

Patiënten met primair aldosteronisme reageren in het algemeen niet op antihypertensiva die hun

werking uitoefenen door remming van het renine-angiotensine systeem. Het gebruik van telmisartan

bij deze patiënten wordt daarom niet aanbevolen.

Aorta- en mitralisklepstenose, obstructieve hypertrofe cardiomyopathie

Zoals geldt voor andere vasodilatatoren is voorzichtigheid geboden bij patiënten die lijden aan aorta-

of mitralisklepstenose, of obstructieve hypertrofe cardiomyopathie.

Diabetespatiënten behandeld met insuline of antidiabetica

Bij deze patiënten kan hypoglykemie voorkomen tijdens de behandeling met telmisartan. Daarom

moet worden overwogen om bij deze patiënten de bloedglucose goed in de gaten te houden; indien

geïndiceerd, kan een aanpassing in de dosering van insuline of antidiabetica noodzakelijk zijn.

Hyperkaliëmie

Het gebruik van geneesmiddelen die het Renine-Angiotensine-Aldosteron Systeem (RAAS)

beïnvloeden, kan hyperkaliëmie veroorzaken.

Bij ouderen, bij patiënten met nierinsufficiëntie, bij diabetici, bij patiënten die gelijktijdig behandeld

worden met andere geneesmiddelen die de kaliumspiegel verhogen en/of bij patiënten met

onderliggende aandoeningen kan hyperkaliëmie fataal zijn. Voordat het gelijktijdige gebruik van

geneesmiddelen die het RAAS beïnvloeden overwogen wordt, moet een risico-batenanalyse gemaakt

worden.

De belangrijkste risicofactoren voor hyperkaliëmie waarmee rekening gehouden moet worden zijn:

Diabetes mellitus, nierfunctiestoornis, leeftijd (> 70 jaar).

Combinatie met één of meer andere geneesmiddelen die het RAAS beïnvloeden en/of

kaliumsupplementen. Geneesmiddelen of therapeutische groepen geneesmiddelen die

hyperkaliëmie kunnen veroorzaken zijn zoutvervangers die kalium bevatten, kaliumsparende

diuretica, ACE-remmers, angiotensine II-receptorantagonisten, niet-steroïde anti-inflammatoire

geneesmiddelen (NSAID’s, inclusief selectieve COX-2-remmers), heparine,

immunosuppressiva (cyclosporine of tacrolimus) en trimetoprim.

Onderliggende aandoeningen, in het bijzonder dehydratatie, acute decompensatio cordis,

metabole acidose, verslechtering van de nierfunctie, plotselinge verslechtering van de toestand

van de nieren (bv. infectieuze aandoening), celafbraak (bv. acute ledemaat-ischemie,

rhabdomyolyse, uitgebreid letsel).

Het nauwgezet monitoren van het serumkalium van risicopatiënten wordt aangeraden (zie rubriek 4.5).

Sorbitol

Dit middel bevat 149,8 mg sorbitol per tablet.

Er moet rekening worden gehouden met het additieve effect van gelijktijdig toegediende producten die

sorbitol (of fructose) bevatten en inname van sorbitol (of fructose) via de voeding.

Het gehalte aan sorbitol in geneesmiddelen voor oraal gebruik kan invloed hebben op de biologische

beschikbaarheid van gelijktijdig toegediende andere geneesmiddelen voor oraal gebruik.

Patiënten met erfelijke fructose-intolerantie mogen dit geneesmiddel niet innemen/toegediend krijgen.

Lactose

Dit geneesmiddel bevat lactose. Patiënten met zeldzame erfelijke aandoeningen als galactose-

intolerantie, algehele lactasedeficiëntie of glucose-galactose malabsorptie, dienen dit geneesmiddel

niet te gebruiken.

Etnische verschillen

Zoals ook bij angiotensin converting enzyme (ACE)-remmers is waargenomen, zijn telmisartan en de

andere angiotensine II-receptorantagonisten duidelijk minder effectief in het verlagen van de

bloeddruk bij negroïde mensen dan bij niet-negroïden, mogelijk door een hogere prevalentie van

lagere renineconcentraties in de negroïde hypertensieve populatie.

Overige

Zoals geldt voor alle antihypertensieve middelen kan een sterke daling van de bloeddruk bij patiënten

met ischemische cardiopathie of ischemische cardiovasculaire aandoeningen resulteren in

myocardinfarct of beroerte.

4.5

Interacties met andere geneesmiddelen en andere vormen van interactie

Digoxine

Wanneer telmisartan gecombineerd werd toegediend met digoxine, werd een mediane toename van de

digoxinepiekplasmaconcentratie (49%) en -dalconcentratie (20%) waargenomen. Bij het initiëren, het

aanpassen en het stoppen van telmisartan dient de digoxinespiegel gecontroleerd te worden, om de

spiegel binnen het therapeutisch bereik te houden.

Telmisartan kan hyperkaliëmie veroorzaken, net als andere geneesmiddelen die werken op het

renineangiotensine-aldosteron systeem (zie rubriek 4.4). Het risico kan vergroot worden als

telmisartan gecombineerd wordt met andere geneesmidddelen die ook hyperkaliëmie kunnen

veroorzaken (zoutvervangers die kalium bevatten, kaliumsparende diuretica, ACE-remmers,

angiotensine II-receptorantagonisten, niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen (NSAID’s

inclusief selectieve COX-2 remmers), heparine, immuunsuppresiva (cyclosporine of tacrolimus) en

trimetoprim).

Het optreden van hyperkaliëmie is afhankelijk van samenhangende risicofactoren. Het risico is

verhoogd in geval van de bovengenoemde combinatiebehandelingen. Het risico is in het bijzonder

verhoogd bij combinatie met kaliumsparende diuretica en bij gecombineerd gebruik van

zoutvervangers die kalium bevatten. Een combinatie met ACE-remmers of NSAID’s levert

bijvoorbeeld minder risico op, vooropgesteld dat de veiligheidsmaatregelen voor gebruik in acht

genomen worden.

Gelijktijdig gebruik niet aan te raden

Kaliumsparende diuretica en kaliumsupplementen

Angiotensine II-receptorantagonisten zoals telmisartan verminderen diureticageïnduceerd

kaliumverlies. Kaliumsparende diuretica, bv. spironolacton, eplerenon, triamtereen of amiloride,

kaliumsupplementen, of kaliumbevattende zoutvervangers kunnen tot een significante stijging van het

serumkalium leiden. Indien gelijktijdig gebruik geïndiceerd is vanwege aangetoonde hypokaliëmie

dient dit voorzichtig te gebeuren en moet het serumkalium nauwlettend gevolgd worden.

Lithium

Reversibele stijging van de serumlithiumconcentratie en toxiciteit zijn waargenomen tijdens

gelijktijdig gebruik van lithium en ACE-remmers en angiotensine II-receptorantagonisten, inclusief

telmisartan. Indien de combinatie nodig geacht wordt, wordt aangeraden de serumlithiumspiegel

nauwlettend te volgen.

Pas op bij gelijktijdig gebruik

Niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen

NSAID’s (bv. acetylsalicylzuur bij anti-inflammatoire doseringsregimes, COX-2-remmers en

nietselectieve NSAID’s) kunnen het antihypertensieve effect van angiotensine II-receptorantagonisten

verminderen. Bij sommige patiënten met een verminderde nierfunctie (bv. gedehydreerde patiënten of

oudere patiënten met een verminderde nierfunctie) kan het gelijktijdig toedienen van een angiotensine

II-receptorantagonist en een middel dat de cyclo-oxygenase remt, leiden tot een verdere verslechtering

van de nierfunctie, inclusief mogelijk acuut nierfalen, wat meestal omkeerbaar is. Daarom dient de

combinatie voorzichtig te worden toegepast, vooral bij ouderen. Patiënten moeten voldoende

gehydrateerd zijn en het monitoren van de nierfunctie na aanvang van de combinatietherapie, en

vervolgens periodiek, dient overwogen te worden.

In een studie leidde de gezamenlijke toediening van telmisartan en ramipril tot een toename tot 2,5

maal van de AUC

0-24

and C

max

van ramipril en ramiprilaat. De klinische relevantie van deze

waarneming is niet bekend.

Diuretica (thiazide- of lisdiuretica)

Voorgaande behandeling met hoge doseringen diuretica zoals furosemide (lisdiureticum) en

hydrochloorthiazide (thiazide diureticum) kan resulteren in volumedepletie en in een risico op

hypotensie wanneer een behandeling met telmisartan gestart wordt.

In overweging nemen bij gelijktijdig gebruik

Andere antihypertensieve middelen

Het bloeddrukverlagend effect van telmisartan kan vergroot worden door gelijktijdig gebruik van

andere antihypertensieve geneesmiddelen.

De gegevens uit klinische studies laten zien dat dubbele blokkade van het renine-angiotensine-

aldosteronsysteem (RAAS) bij het gecombineerde gebruik van ACE-remmers, angiotensine II-

receptorantagonisten en aliskiren in verband wordt gebracht met een hogere frequentie van

bijwerkingen zoals hypotensie, hyperkaliëmie en een verminderde nierfunctie (inclusief acuut

nierfalen) in vergelijking met het gebruik van een enkel geneesmiddel dat op het RAAS werkt (zie

rubrieken 4.3, 4.4 en 5.1).

Gebaseerd op hun farmacologische eigenschappen is te verwachten dat de volgende geneesmiddelen

het hypotensieve effect van alle antihypertensiva, inclusief telmisartan, potentiëren: Baclofen,

amifostine. Verder kan orthostatische hypotensie versterkt worden door alcohol, barbituraten,

narcotica en antidepressiva.

Corticosteroïden (systemische route)

Afname van het antihypertensieve effect.

4.6

Vruchtbaarheid, zwangerschap en borstvoeding

Zwangerschap

Het gebruik van angiotensine II-receptorantagonisten gedurende de eerste trimester van de

zwangerschap wordt niet aanbevolen (zie rubriek 4.4). Het gebruik van angiotensine II-

receptorantagonisten is gecontraïndiceerd gedurende het tweede en derde trimester van de

zwangerschap (zie rubrieken 4.3 en 4.4).

Er zijn geen toereikende gegevens over het gebruik van telmisartan bij zwangere vrouwen. Uit

experimenteel onderzoek bij dieren is reproductietoxiciteit gebleken (zie rubriek 5.3).

Er kunnen geen duidelijke conclusies getrokken worden uit resultaten van epidemiologisch onderzoek

naar het risico van teratogene effecten als gevolg van blootstelling aan ACE-remmers tijdens het eerste

trimester van de zwangerschap; een kleine toename in het risico kan echter niet worden uitgesloten.

Hoewel er geen gecontroleerde epidemiologische gegevens zijn over het risico van angiotensine II-

receptorantagonisten kan het risico vergelijkbaar zijn bij deze klasse van geneesmiddelen. Patiënten

die een zwangerschap plannen moeten overgezet worden op een alternatieve antihypertensieve

therapie met een bekend veiligheidsprofiel voor gebruik tijdens zwangerschap, tenzij het voortzetten

van de angiotensine II-receptorantagonistentherapie noodzakelijk wordt geacht. Als zwangerschap

wordt vastgesteld dient de behandeling met angiotensine II-receptorantagonisten onmiddellijk te

worden gestaakt en moet, indien nodig, worden begonnen met een alternatieve therapie.

Het is bekend dat blootstelling aan angiotensine II-receptorantagonisten gedurende het tweede en

derde trimester foetale toxiciteit (verslechterde nierfunctie, oligohydramnie, achterstand in

schedelverharding) en neonatale toxiciteit (nierfalen, hypotensie, hyperkaliëmie) kan induceren (zie

ook rubriek 5.3).

Als blootstelling vanaf het tweede trimester van de zwangerschap heeft plaatsgevonden, wordt een

echoscopie van de nierfunctie en de schedel aanbevolen. Pasgeborenen van wie de moeder

angiotensine II-receptorantagonisten heeft gebruikt dienen nauwkeurig gecontroleerd te worden op

hypotensie (zie ook rubrieken 4.3 en 4.4).

Borstvoeding

Omdat er geen informatie beschikbaar is over het gebruik van telmisartan in de periode waarin

borstvoeding wordt gegeven, wordt telmisartan niet aangeraden. Alternatieve behandelingen met beter

bekende veiligheidsprofielen verdienen de voorkeur, vooral bij het geven van borstvoeding aan

pasgeboren of prematuur geboren zuigelingen.

Vruchtbaarheid

In preklinische studies werden geen effecten van telmisartan op de mannelijke en vrouwelijke

vruchtbaarheid waargenomen.

4.7

Beïnvloeding van de rijvaardigheid en het vermogen om machines te bedienen

Wanneer een voertuig wordt bestuurd of een machine wordt bediend, dient er rekening mee te worden

gehouden dat bij een behandeling van hoge bloeddruk, zoals een behandeling met Tolura, soms

duizeligheid of sufheid kan optreden.

4.8

Bijwerkingen

Samenvatting van het veiligheidsprofiel

Ernstige bijwerkingen bestaan uit anafylactische reactie en angio-oedeem, welke zelden voorkomen

(≥1/10.000, <1/1.000), en acuut nierfalen.

De totale incidentie van bijwerkingen gemeld voor telmisartan (41,4%) was doorgaans vergelijkbaar

met placebo (43,9%) in de gecontroleerde studies bij patiënten die werden behandeld voor

hypertensie. De incidentie van de bijwerkingen was niet gerelateerd aan de dosis en liet geen correlatie

zien met geslacht, leeftijd of ras van de patiënten. Het veiligheidsprofiel van telmisartan bij patiënten

die werden behandeld voor de reductie van cardiovasculaire morbiditeit kwam overeen met het

veiligheidsprofiel bij patiënten met hypertensie.

De bijwerkingen hieronder weergegeven zijn verzameld uit gecontroleerde klinische studies bij

patiënten die werden behandeld voor hypertensie en uit postmarketing-rapporten. Het overzicht bevat

ook ernstige bijwerkingen en bijwerkingen die leiden tot stopzetting van de behandeling zoals

gerapporteerd in drie klinische langetermijnstudies met 21.642 patiënten die behandeld werden met

telmisartan voor de reductie van cardiovasculaire morbiditeit gedurende maximaal zes jaar.

Samenvatting van bijwerkingen in tabelvorm

De bijwerkingen zijn geclassificeerd met de frequentieaanduidingen aan de hand van de volgende

indeling: zeer vaak (≥1/10); vaak (≥1/100 tot <1/10); soms (≥1/1000 tot <1/100); zelden (≥ 1/10.000

tot < 1/1.000); zeer zelden (< 1/10.000).

Binnen de onderstaande frequentiegroepen worden bijwerkingen gerangschikt naar afnemende ernst.

Infecties en parasitaire aandoeningen

Soms:

Urineweginfectie inclusief cystitis, infectie van de bovenste

luchtwegen inclusief faryngitis en sinusitis

Zelden:

Sepsis waaronder sepsis met fatale afloop

Bloed- en lymfestelselaandoeningen

Soms:

Anemie

Zelden:

Eosinofilie, thrombocytopenie

Immuunsysteemaandoeningen

Zelden:

Anafylactische reactie, overgevoeligheid

Voedings- en stofwisselingsstoornissen

Soms:

Hyperkaliëmie

Zelden:

Hypoglykemie (bij diabetische patiënten)

Psychische stoornissen

Soms:

Zelden:

Zenuwstelselaandoeningen

Soms:

Zelden:

Oogaandoeningen

Zelden:

Slapeloosheid, depressie

Angst

Syncope

Slaperigheid

Verstoord zicht

Evenwichtsorgaan- en ooraandoeningen

Soms:

Vertigo

Hartaandoeningen

Soms:

Zelden:

Bloedvataandoeningen

Soms:

Bradycardie

Tachycardie

Hypotensie

, orthostatische hypotensie

Ademhalingsstelsel-, borstkas- en mediastinumaandoeningen

Soms:

Dyspnoe, hoesten

Zeer zelden:

Interstitiële longziekte

Maagdarmstelselaandoeningen

Soms:

Buikpijn, diarree, dyspepsie, flatulentie, braken

Zelden:

Droge mond, maagklachten, dysgeusie

Lever- en galaandoeningen

Zelden:

Abnormale leverfunctie/ontregeling van de lever

Huid- en onderhuidaandoeningen

Soms:

Pruritus, hyperhidrosis, huiduitslag

Zelden:

Angio-oedeem (ook met fatale afloop), eczeem, erythema, urticaria,

geneesmiddelen huiduitslag, toxische huiduitslag

Skeletspierstelsel- en bindweefselaandoeningen

Soms:

Rugpijn (bv. sciatica), spierkrampen, myalgie

Zelden:

Artralgie, pijn in ledematen, pijnlijke pees (tendinitis-achtige

symptomen)

Nier- en urinewegenaandoeningen

Soms:

Verminderde werking van de nieren, inclusief nierfalen

Algemene aandoeningen en toedieningsplaatsstoornissen

Soms:

Pijn op de borst

Zelden:

Griepachtige verschijnselen

Onderzoeken

Soms:

Zelden:

Verhoogde bloedwaarden van creatinine

Verlaagd haemoglobine, verhoogde bloedwaarden van urinezuur,

leverenzymen en creatininefosfokinase

1,2,3,4: voor verdere beschrijving zie de sub-rubriek

“Beschrijving van geselecteerde bijwerkingen”

Beschrijving van geselecteerde bijwerkingen

Sepsis

In het klinisch onderzoek genaamd PRoFESS, werd een verhoogde incidentie van sepsis

waargenomen bij behandeling met telmisartan vergeleken met placebo. Dit kan berusten op toeval of

gerelateerd zijn aan een tot nu toe onbekend mechanisme (zie rubriek 5.1).

Hypotensie

Deze bijwerking is gerapporteerd als vaak voorkomend bij patiënten met gereguleerde bloeddruk die

werden behandeld met telmisartan voor de reductie van cardiovasculaire morbiditeit bovenop de

standaardzorg.

Abnormale leverfunctie/ontregeling van de lever

De meeste gevallen van abnormale leverfunctie/ontregeling van de lever tijdens post-marketing

gebruik traden op bij patiënten van Japanse afkomst. Patiënten van Japanse afkomst hebben meer kans

deze bijwerkingen te ervaren.

Interstitiële longziekte

Gevallen van interstitiële longziekte zijn gemeld tijdens postmarketing-gebruik met een associatie met

de tijd met de inname van telmisartan. Een causaal verband kon echter niet worden vastgesteld.

Melding van vermoedelijke bijwerkingen

Het is belangrijk om na toelating van het geneesmiddel vermoedelijke bijwerkingen te melden. Op

deze wijze kan de verhouding tussen voordelen en risico’s van het geneesmiddel voortdurend worden

gevolgd. Beroepsbeoefenaren in de gezondheidszorg wordt verzocht alle vermoedelijke bijwerkingen

te melden via het nationale meldsysteem zoals vermeld in

aanhangsel V.

4.9

Overdosering

Er is beperkte informatie beschikbaar over overdosering bij de mens.

Symptomen: de duidelijkste verschijnselen van overdosering met telmisartan zijn hypotensie en

tachycardie; bradycardie, duizeligheid, toename van serumcreatine en acuut nierfalen zijn ook

gerapporteerd.

Behandeling: Telmisartan wordt niet verwijderd door hemodialyse. De patiënt dient nauwkeurig in de

gaten te worden gehouden en de behandeling dient symptomatisch en ondersteunend te zijn. De

behandeling is afhankelijk van het tijdstip van ingestie en de ernst van de symptomen. Denkbare

maatregelen zijn onder andere het laten braken en/of maagspoelen. Actieve koolstof kan zinvol zijn in

de behandeling van een overdosering. Serumelektrolyten en creatinine dienen frequent te worden

gecontroleerd. Als hypotensie optreedt, dient de patiënt in rugligging te worden geplaatst, en zout en

volumesuppletie dienen snel te worden toegediend.

5.1

FARMACOLOGISCHE EIGENSCHAPPEN

Farmacodynamische eigenschappen

Farmacotherapeutische categorie: angiotensine II-receptorantagonisten, enkelvoudig, ATC-code:

C09CA07.

Werkingsmechanisme

Telmisartan is een oraal werkende en specifieke angiotensine II-receptor (type AT

)-antagonist.

Telmisartan verdringt angiotensine II met een zeer hoge affiniteit van zijn bindingsplaats op het AT

receptor subtype, welke verantwoordelijk is voor de bekende effecten van angiotensine II. Telmisartan

vertoont geen partieel agonisme op de AT

-receptor. Telmisartan bindt selectief aan de AT

-receptor.

De binding is langdurig. Telmisartan laat geen affiniteit voor andere receptoren zien, inclusief AT

andere minder gekarakteriseerde AT-receptoren. De functionele rol van deze receptoren is niet

bekend, noch het effect van eventuele overstimulatie door angiotensine II, waarvan de spiegels

verhoogd worden door telmisartan. Plasma-aldosteronspiegels worden verlaagd door telmisartan.

Telmisartan remt het humaan plasmarenine niet en blokkeert geen ionkanalen. Telmisartan heeft geen

remmend effect op het angiotensine converting enzym (kininase II), het enzym dat ook bradykinine

afbreekt. Er is dan ook geen toename van door bradykinine gemedieerde bijwerkingen te verwachten.

Bij de mens blokkeerde een dosis van 80 mg telmisartan bijna volledig door angiotensine II-

geïnduceerde bloeddrukverhogingen. Dit blokkerende effect wordt gedurende 24 uur behouden en is

nog steeds meetbaar na 48 uur.

Klinische werkzaamheid en veiligheid

Behandeling van essentiële hypertensie

Na de eerste toediening van telmisartan wordt het antihypertensieve effect geleidelijk zichtbaar binnen

3 uur. De maximale reductie van de bloeddruk wordt in het algemeen 4 tot 8 weken na aanvang van de

behandeling bereikt en deze blijft tijdens langdurige therapie behouden.

Het antihypertensieve effect houdt gedurende 24 uur constant aan, inclusief de laatste 4 uur voor de

volgende dosering. Dit is aangetoond met ambulante bloeddrukmetingen. Dit wordt bevestigd door de

ratio’s tussen dal- en piekconcentraties die in placebogecontroleerd klinisch onderzoek na een dosis

van 40 en 80 mg telmisartan consistent boven de 80% waren. Er bestaat een duidelijke trend van een

relatie tussen de dosering en de hersteltijd tot de uitgangswaarde van de systolische bloeddruk. De

gegevens betreffende de diastolische bloeddruk zijn vanuit dit oogpunt inconsistent.

Bij patiënten met hypertensie reduceert telmisartan zowel de systolische als de diastolische bloeddruk

zonder de hartfrequentie te beïnvloeden. De mate waarin de diuretische en natriuretische effecten van

het geneesmiddel bijdragen aan de hypotensieve activiteit van het middel, moet nog worden

vastgesteld. De antihypertensieve effectiviteit van telmisartan is vergelijkbaar met die van

geneesmiddelen die representatief zijn voor andere klassen antihypertensiva (dit is aangetoond in

klinische onderzoeken waarin telmisartan werd vergeleken met amlodipine, atenolol, enalapril,

hydrochloorthiazide en lisinopril).

Na abrupt afbreken van de behandeling met telmisartan keert de bloeddruk geleidelijk terug naar de

waarden van vóór de behandeling over een periode van een paar dagen zonder dat er aanwijzingen zijn

voor rebound-hypertensie.

De incidentie van een droge hoest was significant lager in patiënten die met telmisartan werden

behandeld dan in diegenen die ACE-remmers toegediend kregen tijdens klinische onderzoeken waarin

de twee antihypertensieve behandelingen direct vergeleken werden.

Cardiovasculaire preventie

ONTARGET

(ONgoing

Telmisartan Alone

and in Combination with

Ramipril Global Endpoint

Trial)

vergeleek de effecten van telmisartan, ramipril en de combinatie van telmisartan en ramipril op

de cardiovasculaire eindpunten in 25.620 patiënten in de leeftijd van 55 jaar of ouder met een

voorgeschiedenis van coronaire hartziekte, beroerte, TIA, perifeer vaatlijden,of type 2 diabetes

mellitus met bewezen eindorgaanschade (bv. retinopathie, hypertrofie van de linkerventrikel, macroof

microalbuminurie), dit is een populatie met risico op cardiovasculaire gebeurtenissen.

Patiënten werden in één van de drie volgende behandelgroepen gerandomiseerd: telmisartan 80 mg n =

8542), ramipril 10 mg (n = 8576), of de combinatie van telmisartan 80 mg plus ramipril 10 mg (n =

8502), en gevolgd gedurende een periode van gemiddeld 4,5 jaar.

Telmisartan liet een vergelijkbaar effect als ramipril zien in het reduceren van het primaire

samengestelde eindpunt van cardiovasculaire mortaliteit, niet-fataal hartinfarct, niet-fatale beroerte of

ziekenhuisopname bij congestief hartfalen. De incidentie van het primaire eindpunt was gelijk in de

groep behandeld met alleen telmisartan (16,7%) en alleen ramipril (16,5%). De hazard ratio voor

telmisartan versus ramipril was 1,01 (97,5% BI 0,93 – 1,10, p (non-inferioriteit) = 0,0019 met een

marge van 1,13). Het totale mortaliteitscijfer was respectievelijk 11,6% en 11,8% bij met telmisartan

en ramipril behandelde patiënten.

Telmisartan bleek even werkzaam als ramipril op de vooraf vastgestelde secundaire eindpunten, bij

cardiovasculaire mortaliteit, niet-fataal hartinfarct en niet-fatale beroerte [0,99 (97,5 % BI 0,90 - 1,08,

p (non-inferioriteit) = 0,0004)], op het primaire eindpunt in de referentiestudie HOPE (The Heart

Outcomes Prevention Evaluation Study), waarin het effect van ramipril versus placebo werd

onderzocht.

TRANSCEND randomiseerde ACE-I intolerante patiënten met in andere opzichten vergelijkbare

inclusie criteria als bij ONTARGET op telmisartan 80 mg (n=2954) of placebo (n=2972), beide

gegeven bovenop de standaard zorg. De gemiddelde duur voor follow-up was 4 jaar en 8 maanden. Er

werd geen statistisch significant verschil in de incidentie van de primaire samengestelde eindpunten

(cardiovasculaire mortaliteit, niet-fataal hartinfarct, niet-fatale beroerte of ziekenhuisopname bij

congestief hartfalen) gevonden [15,7% in de telmisartan en 17,0% in de placebogroepen met een

hazard ratio van 0,92 (95% BI 0,81 – 1,05, p = 0,22)]. Er werd bewijs gevonden voor een voordeel van

telmisartan ten opzichte van placebo in het vooraf gespecificeerde tweede samengestelde eindpunt van

cardiovasculaire mortaliteit, niet-fataal hartinfarct, niet-fatale beroerte [0,87 (95% BI 0,76 – 1,00, p =

0,048)]. Er werden geen aanwijzingen gevonden voor profijt op cardiovasculaire mortaliteit (hazard

ratio 1,03, 95% BI 0,85 – 1,24).

Hoesten en angio-oedeem werden minder vaak gerapporteerd bij patiënten die werden behandeld met

telmisartan dan bij patiënten die werden behandeld met ramipril, terwijl hypotensie vaker werd

gerapporteerd bij telmisartan.

Gecombineerd gebruik van telmisartan met ramipril bracht geen extra voordeel boven ramipril alleen

of telmisartan alleen. Cardiovasculaire mortaliteit en alle andere oorzaken van mortaliteit waren in

aantallen hoger bij de combinatietherapie. Bovendien was er sprake van een significant hogere

incidentie van hyperkaliëmie, nierfalen, hypotensie en syncope in de combinatie-arm. Daarom wordt

het gebruik van een combinatie van telmisartan en ramipril niet aanbevolen bij deze populatie.

In het klinisch onderzoek genaamd “Prevention Regimen For Effectively avoiding Second Strokes”

(PRoFESS) bij patiënten van 50 jaar of ouder, die recentelijk een beroerte hadden doorgemaakt, werd

een verhoogde incidentie van sepsis waargenomen bij behandeling met telmisartan vergeleken met

placebo, 0,70 % vs. 0,49 % [RR 1,43 (95 % betrouwbaarheidsinterval 1,00 - 2,06)]; de incidentie van

sepsis met fatale afloop was verhoogd bij patiënten die met telmisartan werden behandeld (0,33 %) vs.

patiënten die met placebo werden behandeld (0,16 %) [RR 2,07 (95 % betrouwbaarheidsinterval 1,14 -

3,76]. De toegenomen frequentie van sepsis die werd waargenomen bij gebruik van telmisartan kan

berusten op toeval of gerelateerd zijn aan een tot nu toe onbekend mechanisme.

In twee grote, gerandomiseerde, gecontroleerde trials (ONTARGET (ONgoing Telmisartan Alone and

in combination with Ramipril Global Endpoint Trial) en VA NEPHRON-D (The Veterans Affairs

Nephropathy in Diabetes) is het gebruik van de combinatie van een ACE-remmer met een

angiotensine II-receptorantagonist onderzocht.

ONTARGET was een studie bij patiënten met een voorgeschiedenis van cardiovasculair of

cerebrovasculair lijden, of diabetes mellitus type 2 in combinatie met tekenen van eind-orgaanschade.

VA NEPHRON D was een studie bij patiënten met diabetes mellitus type 2 en diabetische nefropathie.

In deze studies werd geen relevant positief effect op de nierfunctie en/of cardiovasculaire uitkomsten

en de mortaliteit gevonden, terwijl een verhoogd risico op hyperkaliëmie, acute nierbeschadiging en/of

hypotensie werd gezien in vergelijking met monotherapie. Gezien hun overeenkomstige

farmacodynamische eigenschappen zijn deze uitkomsten ook relevant voor andere ACE-remmers en

angiotensine II-receptorantagonisten.

ACE-remmers en angiotensine II-receptorantagonisten dienen daarom niet gelijktijdig te worden

ingenomen bij patiënten met diabetische nefropathie.

ALTITUDE (Aliskiren Trial in Type 2 Diabetes Using Cardiovascular and Renal Disease Endpoints)

was een studie die was opgezet om het voordeel van de toevoeging van aliskiren aan de

standaardbehandeling van een ACE-remmer of een angiotensine II-receptorantagonist te onderzoeken

bij patiënten met diabetes mellitus type 2 en chronisch nierlijden, cardiovasculair lijden of beide. De

studie werd vroegtijdig beëindigd vanwege een verhoogd risico op negatieve uitkomsten.

Cardiovasculaire mortaliteit en beroerte kwamen beide numeriek vaker voor in de aliskirengroep dan

in de placebogroep, terwijl bijwerkingen en belangrijke ernstige bijwerkingen (hyperkaliëmie,

hypotensie en renale disfunctie) vaker in de aliskirengroep werden gerapporteerd dan in de

placebogroep.

Pediatrische patiënten

De veiligheid en werkzaamheid van telmisartan bij kinderen en adolescenten jonger dan 18 jaar zijn

niet vastgesteld.

De bloeddrukverlagende effecten van twee doseringen van telmisartan werden beoordeeld in 76

hypertensieve patiënten, grotendeels met overgewicht in de leeftijd van 6 tot < 18 jaar

(lichaamsgewicht ≥20 kg en ≤120 kg, gemiddeld 74,6 kg), na het nemen van telmisartan 1mg/kg

(n=29 behandeld) of 2 mg/kg (n=31 behandeld) gedurende een 4 weken durende behandelperiode. Bij

inclusie werd de aanwezigheid van een secundaire hypertensie niet onderzocht. Bij sommige van de

onderzochte patiënten waren de toegediende doses hoger dan die aanbevolen voor de behandeling van

hypertensie bij volwassen patiënten, waarbij een dagelijkse dosis werd bereikt die vergelijkbaar was

met de dosis van 160 mg die bij volwassenen was onderzocht. Na correctie voor leeftijdgroepseffecten

waren de gemiddelde systolische bloeddrukveranderingen ten opzichte van de uitgangswaarde

(primaire doelstelling) -14,5 (1,7) mmHg in de telmisartan 2 mg/kg-groep, -9,7 (1,7) mmHg in de

telmisartan 1 mg/kg-groep, en -6,0 (2,4) in de placebogroep. De gecorrigeerde diastolische

bloeddrukveranderingen ten opzichte van de uitgangswaarde waren respectievelijk -8,4 (1,5) mmHg, -

4,5 (1,6) mmHg en -3,5 (2,1) mmHg. De veranderingen waren dosisafhankelijk. De veiligheidsdata

van deze studie bij patiënten in de leeftijd van 6 tot < 18 jaar bleken over het algemeen vergelijkbaar

met die gezien bij volwassenen. De veiligheid van langdurige behandeling met telmisartan bij

kinderen en adolescenten werd niet geëvalueerd.

Een toename van eosinofielen gerapporteerd bij deze patiëntenpopulatie werd niet bijgehouden bij

volwassenen. De klinische betekenis en relevantie hiervan is niet bekend.

Het is niet mogelijk om uit deze klinische gegevens conclusies te trekken over de werkzaamheid en

veiligheid van telmisartan bij hypertensieve pediatrische patiënten.

5.2

Farmacokinetische eigenschappen

Absorptie

Telmisartan wordt snel geabsorbeerd maar de hoeveelheid die geabsorbeerd wordt varieert. De

gemiddelde absolute biologische beschikbaarheid van telmisartan is ongeveer 50%. Wanneer

telmisartan samen met voedsel wordt ingenomen, varieert de reductie van de oppervlakte onder de

plasmaconcentratie–tijd curve (AUC

0-8

) van telmisartan tussen de 6% (dosis van 40 mg) en de 19%

(dosis van 160 mg). Vanaf drie uur na toediening zijn de plasmaconcentraties van telmisartan

ingenomen op een lege maag of met voedsel vergelijkbaar.

Lineariteit/non-lineariteit

Aangenomen wordt dat de kleine reductie in de oppervlakte onder de curve geen klinisch relevante

reductie van het therapeutische effect veroorzaakt.

Er bestaat geen lineaire relatie tussen doseringen en plasmaspiegels. C

max

en in mindere mate AUC

stijgen niet proportioneel bij doseringen boven 40 mg.

Distributie

Telmisartan is grotendeels gebonden aan plasma-eiwitten (>99,5%), voornamelijk aan albumine en

alfa-1-zuur-glycoproteïne. Het gemiddelde schijnbare verdelingsvolume tijdens de steady-state (V

dss

)

is ongeveer 500 liter.

Biotransformatie

Telmisartan wordt gemetaboliseerd door conjugatie van de oorspronkelijke verbinding tot een

glucuronide. Er is geen farmacologische activiteit van het conjugaat aangetoond.

Eliminatie

Telmisartan wordt gekarakteriseerd door een biexponentiële eliminatiekinetiek met een terminale

halfwaardetijd van > 20 uur. De maximale plasmaconcentratie (C

max

) en, in mindere mate, de

oppervlakte onder de concentratietijdcurve (AUC) nemen niet proportioneel toe met de dosis. Er zijn

geen aanwijzingen voor klinisch relevante accumulatie van telmisartan wanneer dit volgens de

aangeraden dosering wordt ingenomen. De plasmaconcentraties zijn bij vrouwen hoger dan bij

mannen. Dit heeft geen relevante invloed op de effectiviteit.

Na orale (en intraveneuze) toediening wordt telmisartan bijna geheel uitgescheiden via de feces,

voornamelijk als onveranderd product. De cumulatieve hoeveelheid die via de urine wordt

uitgescheiden is <1% van de dosis. De totale plasmaklaring, Cl

tot

, is hoog (ongeveer 1000 ml/min) in

vergelijking met de hepatische bloeddoorstroming (ongeveer 1500 ml/min).

Speciale populaties

Pediatrische patiënten

De farmacokinetiek van twee doseringen van telmisartan werd beoordeeld als secundaire doelstelling

bij hypertensieve patiënten (n=57) in de leeftijd van 6 tot <18 jaar, na het nemen van telmisartan 1

mg/kg of 2 mg/kg gedurende een vier weken durende behandelperiode. Farmacokinetische

doelstellingen omvatte onder meer de bepaling van de steady-state van telmisartan bij kinderen en

adolescenten en onderzoek naar leeftijdsgerelateerde verschillen. Hoewel de studie te klein was voor

een adequate beoordeling van de farmacokinetiek bij kinderen onder de 12 jaar, kwamen de resultaten

over het algemeen overeen met de bevindingen bij volwassenen en bevestigen de niet-lineariteit van

telmisartan, met name voor C

max

Geslacht

Verschillen in plasmaconcentraties tussen geslachten werden waargenomen, de C

max

en AUC zijn,

respectievelijk, ongeveer 3 en 2 keer hoger in vrouwen vergeleken met mannen.

Ouderen

De farmacokinetiek van telmisartan verschilt niet tussen ouderen en personen onder de 65 jaar.

Nierinsufficiëntie

Bij patiënten met milde tot matige en ernstige nierinsufficiëntie werd een verdubbeling van de

plasmaconcentratie waargenomen. Echter, bij patiënten met nierinsufficiëntie die gedialyseerd

worden, werden lagere plasmaconcentraties waargenomen. Bij patiënten met nierinsufficiëntie is

telmisartan zeer sterk aan plasma-eiwitten gebonden en kan het niet door dialyse worden verwijderd.

De halfwaardetijd verandert niet bij patiënten met nierinsufficiëntie.

Leverinsufficiëntie

In farmacokinetische studies bij patiënten met leverinsufficiëntie werd een toename in de absolute

biologische beschikbaarheid tot bijna 100% waargenomen. De halfwaardetijd verandert niet bij

patiënten met leverinsufficiëntie.

5.3

Gegevens uit het preklinisch veiligheidsonderzoek

In preklinisch veiligheidsonderzoek veroorzaakten doses, gelijkwaardig aan de blootstelling in de

klinische therapeutische range, een afname in de parameters van de rode bloedcellen (erythrocyten,

haemoglobine, haematocriet) en veranderingen in de renale haemodynamie (toename in blood urea

nitrogen (BUN) en creatinine) alsmede een toename van het serumkalium in normotensieve dieren. In

honden werd renale tubulaire dilatatie en atrofie waargenomen. In ratten en honden werd ook

beschadiging van de maagslijmwand (erosie, ulcera of ontsteking) waargenomen. Deze

farmacologisch gemedieerde bijwerkingen, reeds bekend van preklinische studies met ACE-remmers

en angiotensine II-receptorantagonisten, konden worden voorkomen door oraal extra zout toe te

dienen.

In beide diersoorten werd een toename in de plasmarenine activiteit en hypertrofie/hyperplasie van de

renale juxtaglomerulaire cellen waargenomen. Deze veranderingen, ook bekende klasse-effecten van

ACE-remmers en andere angiotensine II-receptorantagonisten, lijken geen klinische betekenis te

hebben.

Er is geen duidelijk bewijs waargenomen voor een teratogeen effect, echter bij toxische doses van

telmisartan werd een effect op de post-natale ontwikkeling van de nakomelingen waargenomen, zoals

een lager lichaamsgewicht en een vertraagd openen van de ogen.

Er zijn geen aanwijzingen gevonden voor mutageniteit of voor relevante clastogene activiteit in

vitro

studies. Er is geen aanwijzing gevonden voor carcinogeniteit in ratten en muizen.

6.1

FARMACEUTISCHE GEGEVENS

Lijst van hulpstoffen

Povidon (K30)

Meglumine

Natriumhydroxide

Lactosemonohydraat

Sorbitol (E420)

Magnesiumstearaat

6.2

Gevallen van onverenigbaarheid

Niet van toepassing.

6.3

3 jaar.

6.4

Speciale voorzorgsmaatregelen bij bewaren

Houdbaarheid

Bewaren beneden 30°C.

Bewaren in de oorspronkelijke verpakking ter bescherming tegen licht.

6.5

Aard en inhoud van de verpakking

OPA/Al/PVC Al blisterverpakking. Elke blisterverpakking bevat 7 of 10 tabletten.

Verpakkingsgrootten: 14, 28, 30, 56, 84, 90, 98 en 100 tabletten in een doos.

Niet alle genoemde verpakkingsgrootten worden in de handel gebracht.

6.6

Speciale voorzorgsmaatregelen voor het verwijderen

Geen bijzondere vereisten.

HOUDER VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN

KRKA, d.d., Novo mesto, Šmarješka cesta 6, 8501 Novo mesto, Slovenië

NUMMER(S) VAN DE VERGUNNING VOOR HET IN DE HANDEL BRENGEN

14 tabletten: EU/1/10/632/008

28 tabletten: EU/1/10/632/009

30 tabletten: EU/1/10/632/010

56 tabletten: EU/1/10/632/011

84 tabletten: EU/1/10/632/012

90 tabletten: EU/1/10/632/013

98 tabletten: EU/1/10/632/014

100 tabletten: EU/1/10/632/023

DATUM VAN EERSTE VERLENING VAN DE VERGUNNING/VERLENGING VAN

DE VERGUNNING

Datum van eerste verlening van de vergunning: 4. juni 2010

Datum van laatste verlenging 19 maart 2015

10.

DATUM VAN HERZIENING VAN DE TEKST

Gedetailleerde informatie over dit geneesmiddel is beschikbaar op de website van het Europees

Geneesmiddelenbureau (http://www.ema.europa.eu/).

NAAM VAN HET GENEESMIDDEL

Tolura 80 mg tabletten

KWALITATIEVE EN KWANTITATIEVE SAMENSTELLING

Elke tablet bevat 20 mg telmisartan.

Hulpstof(fen) met bekend effect:

Elke tablet bevat 299,7 mg sorbitol (E420) en 114 mg lactose.

Voor de volledige lijst van hulpstoffen, zie rubriek 6.1.

Tablet

80 mg: witte tot bijna witte, biconvexe, capsulevormige tabletten.